Ik zag op Twitter dat Judith Visser met een nieuw boek bezig was, dus werd ik wel nieuwsgierig, want ik kan de schrijfstijl van Judith Visser altijd wel waarderen. Dus ik ben extra alert gebleven of ik iets over haar boek zag verschijnen. Toen ik las waarover haar boek zou gaan, werd ik nog enthousiaster. Dit boek klonk erg boeiend. Dus op het moment dat ik de folder van HarperCollins zag wist ik dat ik deze wilde lezen. Ik vroeg HarperCollins of ik een recensie exemplaar zou mogen ontvangen, en dit kreeg ik dan ook na verschijning thuis gestuurd. Hier wil ik HarperCollins dan ook hartelijk voor bedanken.

Informatie die te lezen is op de achterflap van dit boek: Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger. Read more