Nancy Bastiaans is een multi-talent… Ze heeft bij onze eerste editie van Koukleum meets auteurs de twee andere auteurs Yvonne Franssen & Angelique Haak voortreffelijk geïnterviewd, maar nu schrijft ze ook nog eens een geweldig verslagje van deze gezellige middag bij Jolo’s. Lezen jullie met ons mee?

Als een hond schudde ik de regen van me af, rilde van de overgang van kou naar warm én van de zenuwen. Een snelle scan luchtte op. De aanwezigen die ik vooral van de sociale media ken, waren gelukkig herkenbaar: een aantal ‘die-hard’-lezers, recensenten en schrijvers. Na een warm ontvangst en wat keuvelen, schoof ik naar de tafel met boeken om mijn bescheiden stapeltje lijken tussen de stapels noeste arbeid van Yvonne en Angelique te plaatsen. Zo klein als een kabouter voelde ik me en trok weer in de voor mij normale proporties toen ik bemerkte dat het voor deze ervaren succesvolle dames ook nog best spannend was.

Bryan Fohler wenkte me. Hij opende het evenement met een interview met mij. Een van de vragen die hij me stelde was wat ik dan zelf graag lees. Thrillers natuurlijk. Waarom ik het zei geen idee, maar ik floepte eruit dat ik geen ‘feelgood’ lees en keek recht in de ogen van Tamara Haagmans ?. ‍ Deze opmerking werd afgestraft met een exemplaar van haar ‘De mooiste dag van haar leven.’ Wat Bryan verder vroeg en wat ik daar allemaal op zei: ?‍♀️ ik ben het kwijt. Natuurlijk vertelde ik over ‘Het verloren lijk’ en hoe het tot stand is gekomen en verder laat mijn geheugen me in de steek.

Yvonne Franssen kwam bij me aan tafel, we proostten op haar Hebban nummer 1 notering van die dag en ik vuurde wat vragen op haar af. Natuurlijk vroeg ik haar eerst te vertellen over ‘Kamer 305’. Vervolgens stelde ik haar een aantal vragen die via Facebook binnen waren gekomen.
De meest gestelde vraag was hoe ze aan de titel kwam. Zo eenvoudig als het kan zijn had ze eerst een andere titel die niet helemaal goed voelde. Ergens in het schrijfproces viel haar op dat ‘Kamer 305’ telkens terugkwam en dit wel de titel moest worden. Een leuke bijkomstigheid is dat dit ook de nurcode is van literaire thriller, een term waar nog wel eens wat om te doen is. Daaropvolgend stelde ik haar de vraag van Dini van Heumen-Hoekman: Slaap jij zelf in kamer 305 wanneer je in een hotel overnacht. Er volgde iets met een blos op de wangen en dat ze de kamer wel fotografeert.
Silvia van Elzelingen vroeg zich af hoe Yvonne schrijft, en waar ze haar inspiratie vandaan haalt. Yvonne heeft een idee, een begin en gaat vanuit daar al schrijvende haar personages in het onheil storten ? (mijn vertaling van het antwoord).
Renee Zaris wilde weten dat wanneer Yvonne aan de Seine zou zitten en er obers klaarstaan die allen een boekkarakter vertegenwoordigen, wie ze dan uitnodigt aan haar tafel? Yvonne wil dan graag een zeker personage uit ‘kamer 305’, vooral om te ontdekken of zij hem wel meteen door zou hebben. Wie dat is, kon ze natuurlijk niet uit de doeken doen.
Robert Knoops wilde weten of Yvonne bevriende schrijvers raadpleegt tijdens het schrijfproces. Dat doet Yvonne niet, wel praat ze met haar vriendinnen over het verhaal en komt zo op nieuwe ideeën of aanpassingen.

We namen een korte pauze en daarna nam Angelique Haak plaats aan de tafel.
Ik vroeg haar om iets over ‘Zwarte ziel’ te vertellen. We spraken over de rol van de paragnost in het moordonderzoek en dat de reacties van agenten in ‘real-life’ niet veel anders zijn dan die van sommige van haar personages. De indringendheid van het thema, een dood en vermist kind, lieten we de revue passeren en het feit dat dit helaas niet altijd fictie is.
De FB-lezersvragen kwamen aan de orde:
Ramona van den Berg wilde graag weten of haar kinderen graag lezen. Dat doen ze en Angelique hoeft ze niet te dwingen.
De tweede vraag was die van haar eigenste manspersoon Raymond: wanneer heb je voor het laatst zo hard gelachen dat de tranen over je wangen liepen en waarom. Het was iets met sushi en het vermogen, beter gezegd onvermogen om met stokjes te eten. Ik en de aanwezigen hadden beeld en zin in sushi.
Annemarie Snels-Buijk vroeg naar de reactie op een afwijzing van de uitgever van het manuscript dat Angelique tussen haar 1e en 2e boek indiende. Het ging hier om een verhaal los van de Jennifer Brugman- serie en de afwijzing had alles met timing te maken. Angelique had er begrip voor en zal op een ander moment het verhaal opnieuw aanbieden.
Anja ubachs vroeg naar het schrijfproces. Ook Angelique schrijft organisch en gaf ons een inkijkje over hoe dat in het dagelijkse leven niet altijd even makkelijk is. Gelukkig ervaart ze veel support van haar gezin. Een weekje afzondering om te schrijven leidde dan wel niet tot de gewenste productiviteit, maar wel tot de goede ideeën om verder te kunnen.

Na afloop ontvingen we als bedankje een enorme plak chocolade met het logo van koukleum erop. Er werd druk gekletst, gefotografeerd, gesigneerd en geconcludeerd dat het een zeer leuke en geslaagde middag was. Ik knuffelde nog even met de poes van Tamara en dat was het einde van een mooie middag.

Voor wie nu denkt, maar Nancy er is toch vast meer gevraagd en gezegd? Jazeker, je had erbij moeten zijn?.

Denk je na het lezen van dit verslag… Hier wil ik bij zijn? Op 3 november 2019 is Koukleum meets auteurs 2.0 en krijg je wederom een kans. Dus noteer dit alvast in je agenda.