Informatie die te lezen is op de achterflap van dit boek: Vlak na de geboorte van zijn dochter heeft Marcel weer contact met zijn broer Mark. Het contact is verslechterd door diens aanhoudende alcoholisme. Maar Mark heeft nieuws: hij blijkt al een jaar bezig om euthanasie te regelen. Dat is hem gelukt en het gaat binnenkort gebeuren.

In Gelukkig hebben we de foto’s nog beschrijft Marcel Langedijk de onvermijdelijke dood van zijn broer. Mark hield in de laatste fase van zijn leven een dagboek bij. Fragmenten daaruit tonen de hartverscheurende momenten van iemand die niet zonder drank kan, maar ook niet kan leven met de alcohol, zijn depressies en angsten, zonder uitzicht op verbetering.

Het verhaal van deze minder bekende vorm van euthanasie deed voor publicatie internationaal al veel stof opwaaien. Het boek is een persoonlijk verhaal over het verliezen van een dierbare: het ongeloof, de herinneringen, het verdriet, het afscheid, maar ook de vraag: hoe goed ken je iemand eigenlijk?

De cover van dit boek is vrij simpel gehouden, maar zegt daar mee ook eigenlijk alles. Op de cover zien we een leeg glas bier. Met daar overheen de titel en de ondertitel “De zelfgekozen dood van mijn broer”. Deze cover triggerde mij meteen en maakte me meteen nieuwsgierig, vooral door de ondertitel “De zelfgekozen dood van mijn broer”. Ik ben altijd nieuwsgierig naar waargebeurde verhalen. Dus dit boek stond ook al een tijd op mijn te lezen lijst.

Het onderwerp is natuurlijk behoorlijk omstreden. Sowieso blijft euthanasie een taboe onderwerp waar niet iedereen over wil praten. Maar als het dan ook nog eens een niet “gangbare” euthanasie blijkt te zijn, kun je er al bijna vanuit gaan dat er veel over gesproken wordt. Dit was bij dit boek ook het geval. Dit boek heeft internationaal al veel stof doen opwaaien. Ik denk persoonlijk dat het goed is dat dit soort onderwerpen besproken worden en ook veelvuldig in het nieuws komen. Zodat het onderwerp normaler wordt en er niet meer zo’n taboesfeer omheen hangt.

Maar nu terug naar het boek 🙂 Marcel Langedijk geeft ons een bijzonder kijkje in zijn leven, vanaf het moment dat zijn dochtertje ongeveer een maand is, en zijn broer contact zoekt. Marcel geeft zelf aan dat hij door het alcoholisme van zijn broer, zijn broer regelmatig met een korreltje zout neemt en niet echt gelooft als hij wat zegt, omdat hij al vaker gemerkt heeft dat dingen niet kloppen als zijn broer “nieuws” heeft. Echter dat zijn broer deze keer serieus is, en bezig is met euthanasie wil lange tijd niet bij hem binnen komen. Toch zijn zijn ouders, zus en hij zelf er voor zijn broer. Wat ik persoonlijk erg mooi vind, is dat, ondanks de drastische keuze van Mark, iedereen zich wel zonder problemen bij dit besluit neer legt. Ook beschrijft Marcel op een mooie manier de laatste dagen die hij samen met Mark beleefd.

Dit boek is een mooi boek wat een omstreden onderwerp aansnijdt. Dit wordt op een mooie en waardige manier gedaan. Ook wordt duidelijk omschreven dat de euthanasie uitgevoerd wordt omdat Mark psychische problemen heeft en niet omdat hij alcohol verslaafd is. De alcohol verslaving is een gevolg van zijn psychische problemen.

Ga je maatschappelijk beladen onderwerpen niet uit de weg? Dan is dit zeker een boek wat je gelezen moet hebben.

Gegevens van dit boek:
Titel: Gelukkig hebben we de foto’s nog
Auteur: Marcel Langedijk
Uitgever: Uitgeverij Q
Aantal pagina’s paperback: 168
Aantal pagina’s E-book: 115
ISBN paperback: 9789021407005
ISBN E-book: 9789021407012
Prijs paperback: € 17,50
Prijs E-book: €5,99

Dit boek is o.a. verkrijgbaar bij Bol.com.