Zaterdag 4 september stonden er twee vreemde mensen op de stoep. Ze hadden ons in een advertentie gezien en wilden eens naar ons komen kijken. Onze mama had ons alleen gelaten in de kamer, maar ze had ons gezegd ons op ons best te gedragen. 4 andere broertjes en zusjes van ons waren al opgehaald, dus we hebben ons uiterste best gedaan. En blijkbaar was dat genoeg… maar of dat nu zo leuk was… we werden meteen in een mandje gezet… gelukkig wel samen… en we gingen het huis uit… Dit was de eerste keer voor ons… We waren wel blij dat we met ons tweeën waren en dit niet alleen hoefden te doen.

Onderweg

Eenmaal buiten liepen de nieuwe vreemde mensen met ons naar iets wat voor de deur stond… mama had ons al ingefluisterd dat we waarschijnlijk meegenomen zouden worden in een auto. Dus we namen aan datgene waar we ingezet werden inderdaad een auto zou zijn. De twee nieuwe mensen stapten ook in en we zagen de omgeving veranderen. En door het geluid werden we erg moe, dus we zijn lekker tegen elkaar aan gaan liggen en zijn we in slaap gevallen. Totdat dat geluid opeens weg was… en toen werden we met mandje en al opgetild… en een ander huis ingedragen. Gelukkig waren die twee mensen die ons meegenomen hadden er wel nog steeds…

Andere bewoners

Ons mandje werd open gemaakt, maar hier ruikt het anders als bij mama… Al roken we hier ook zo’n ander gek dier wat op vier poten loopt. Maar oh jee die is wel groot… Ze luistert blijkbaar naar de naam Pebbles, maar voor ons blijft het toch nog even die Grote. Voorlopig blijven we nog wel even uit de buurt. Hier loopt ook een grote zwarte soortgenoot, maar die is nog erg verdrietig en wil met rust gelaten worden, bromt ze. Dus dat doen we voor nu maar even.

De eerste dagen

Onze nieuwe mensen zijn een beetje gek… Volgens ons hebben ze nog nooit een kitten gezien of zo. Ze houden ons steeds een apparaat voor en daarna zien ze ons in dat apparaat. Ze leggen ons uit dat dat foto’s zijn. En dat ze die maken zodat ze altijd een herinnering hebben aan hoe klein we zijn en om aan andere mensen te laten zien. Nu zijn we natuurlijk ook wel erg leuk om te zien, dus dat begrijpen we wel. Alleen die zwarte soortgenoot, die blijkbaar de naam Luna heet, wil nog niet veel van ons weten… Wij noemen haar maar gewoon die Zwarte. ’s Nachts hebben we een eigen speeltuin, dan kunnen die grote en die zwarte tenminste niet bij ons komen…

Op bezoek bij Maureen

Als we de 6e dag hier zijn, zeggen onze mensen dat we vanmiddag naar Maureen gaan. We weten helemaal niet wie Maureen is, maar die Grote en die Zwarte mompelen dat ze soms wat vervelende dingetjes doet, maar dat ze echt een dierenvriend is en ze altijd wel wil knuffelen. Knuffelen klinkt natuurlijk altijd leuk. We worden wel weer in dat gekke mandje gedaan en moeten weer in de auto, wel maar heel even… Dat hadden we bijna zelf kunnen lopen, maar dat mogen we niet van onze mensen. Zij willen niet dat we naar buiten gaan, want dan zouden ze veel te bezorgd om ons zijn en die Zwarte zegt dat ze ook niet buiten komt en dat dat goed bevalt. Maar oké onderweg naar Maureen…

Bij dierenarts Maureen

Het stukje rijden was te kort om te slapen, want voor we konden in dutten waren we al op de plek waar die, voor ons, onbekende Maureen woonde. Nee, legden onze mensen uit, Maureen woont ergens anders, ze werkt hier en zorgt hier voor alle diertjes die langs komen. Onze mensen duwen op een knopje zodat er veel lawaai gemaakt wordt… ze noemen het een bel. Dan komt er een vrouwelijk mens aan die ons ook meteen leuk vindt. Nu zijn we dat natuurlijk ook wel… zij wil meteen alles van ons weten. Wanneer we geboren zijn, hoe we heten. Ze is wel heel nieuwsgierig zeg. Zou ze ons een cadeautje kopen als we jarig zijn, want ze noteert alles in zo’n groot apparaat. Mama zei dat dit apparaat een computer was. Hier zou een hele wereld in verborgen zitten. En van onze mensen mogen we in dat stukje wereld ook iets over ons vertellen. Nadat dit vrouwmens alles van ons wist, mochten we met een andere leuk vrouwmens meegaan…of nou ja onze mensen namen ons mee. Zo te horen was dit de beroemde Maureen. Alle deuren werden goed dichtgemaakt. Volgens mij waren ze bang dat we op de vlucht zouden slaan.. en toen werd ons mandje open gemaakt… hier rook het wel heel anders dan ons nieuwe thuis. Maar Maureen wilde meteen kroelen… maar hé wat doet ze allemaal… En auw wat prikt ze in onze nekjes. Nu piepen we ook nog… maar zeggen onze mensen nu weten alle mensen wel dat wij bij ze horen als we ooit het hazenpad zouden kiezen en dan niet meer weten hoe we thuis moeten komen. Dat is wel fijn….Auw….wat dan nu weer? Nog een prik. Een inenting zeggen onze mensen, zodat we niet ziek worden. Ohhh nu gaat ze ook nog onze nageltjes knippen. Maar begrijpen ze dan niet dat de nageltjes van ons scherp moeten zijn? Maar gelukkig vindt Maureen het ook leuk on met ons te knuffelen en ze geeft ons wat lekkers. Dat is een mens die we wel heel aardig gaan vinden.

Weer thuis

Nu moeten we toch eerst een dutje doen al hebben die Grote en die Zwarte volgens ons andere plannen, want overal waar we gaan liggen komen ze ons storen. Die Grote heeft speelgoed wat echt irritant veel lawaai maakt, volgens onze mensen vindt die Grote alleen knuffels die piepen leuk. Nou, daar gaat onze rust… Maar gelukkig mag die Grote wel naar buiten en laat ze dan die knuffels thuis, zodat we kunnen slapen en die Zwarte laat ons wel met rust zolang we niet te dicht in haar buurt komen…

Tot snel als we weer nieuwe avonturen beleefd hebben. Als jullie dat leuk vinden heet dat…

Pootje van