Het is weer tijd voor onze nieuwe avonturen. Allereerst moeten we bekennen dat onze mensen ons betrapt hebben op het moment dat we onze avonturen aan het tikken waren. Dit was natuurlijk niet de bedoeling. Maar gelukkig vonden ze het vooral leuk en zijn de mensen ook nieuwsgierig hoe wij onze avonturen ervaren. Hopelijk jij ook?
Alweer 4 weken in ons nieuwe huisje
Het is alweer 4 weken geleden dat onze mensen bij onze mama op de stoep stonden met de vraag of zij voor ons mochten gaan zorgen. En we merken dat onze mensen zich aan de afspraak met mama houden. Ze zorgen goed voor ons. Ook al halen we soms kattenkwaad uit. Maar als kat in wording, hoort dat er bij. Waar zou anders het woord kattenkwaad vandaan moeten komen. Maar wat wij echt leuk vinden, maar onze mensen, volgens ons, niet zo… Is als onze mensen nog in bed liggen, op bed springen en naar hun pootjes springen en dan onze nageltjes uitzetten. Dan bewegen ze en kunnen we spelen. En dan zijn ze ook meteen wakker. En dan is het tijd om op te staan. Al dacht het mannenmens daar van de week anders over…
Hij ging zomaar met de rug naar ons toe liggen, terwijl we toen nog wel heel lief waren. Vind je niet dat we er heel lief uitzien op de foto?
De dierenarts
Ook namen de mensen ons alweer mee naar de dierenarts. Nu hebben ze ons daar al eerder mee naar toe genomen en toen kregen we allerlei prikken. We waren natuurlijk nieuwsgierig of we nu ook weer prikken zouden krijgen, en of Maureen, de dierenarts weer met ons zou knuffelen. Nou, het werd weer een hele belevenis. Die gekke mensen die deden ons zomaar in twee aparte hokjes, zodat we niet bij elkaar steun konden zoeken en nieuwe ontsnappingsplannen konden bedenken. We konden elkaar wel horen, maar je weet natuurlijk nooit wie meeluistert, dus we gingen zonder ontsnappingsplan op weg. Nu is de dierenarts vrij dichtbij, dat konden we ons nog herinneren van de vorige keer. Maar het is lang niet zo leuk, als je alleen in zo’n hokje zit. Dus we hebben maar heel hard gemiauwd, misschien snappen de mensen dan dat wij dat absoluut niet leuk vinden…
Maureen gaat ons onderzoeken
Toen we bij Maureen in de behandelkamer waren, moest ze meteen lachen omdat wij haar, een gekke mevrouw genoemd hadden. Nu is ze natuurlijk absoluut niet gek, ze haalt alleen allemaal gekke dingen met ons uit… Deze keer begon ze met Lilly te onderzoeken en werd Stitch zomaar op een andere tafel gezet. Zo kon Stitch mij dus helemaal niet meer steunen… Maar omdat Maureen ook altijd met ons knuffelt en ze de vorige keer ook lief was, ging ik er vanuit dat ik de hulp van Stitch deze keer niet nodig had.
Maureen ging eerst weer gymnastieken met me. Heeft ze niet opgelet? Onze mensen hebben nog wel gefilmd toen ik met mijn workout bezig was… Dan had ze toch kunnen weten dat dat wel goed zat… en ik keek blijkbaar ook niet vriendelijk genoeg. Daar moet ik de volgende keer aandenken…. want nu dwong Maureen me wel tot een erg grote grijns. Dat gelooft toch niemand… ik zal dat gaan oefenen.
Daarna kwam ze met zo’n heel koud ding en ze zei dat ze daarmee naar mijn hart en longen kon luisteren… hoe dat kan snap ik ook niet, want ik hoor dat toch ook niet… En nu heb ik alles meegedaan en dan straft ze mij nog… Ze is me eerst lief aan het aaien en dan voel ik opeens een hele gekke prik in mijn nek. Volgens mijn mensen is dat zodat ik niet ziek word, maar ik ben toch helemaal niet ziek? Gelukkig was toen voor mij alles achter de rug en mocht mijn broertje Stitch alles ondergaan… ik was blij dat ik weer in mijn hokje mocht.
Stitch onderzocht
Nadat Lilly onderzocht was, mocht ik eindelijk ook uit mijn hokje. Al zat Lilly ondertussen weer in haar hokje, dus we konden nog niet de boel op stelten zetten… ik had natuurlijk al gezien wat Maureen bij mijn zusje gedaan had, dus ik wist wat er ging komen. Dan is het opeens minder eng… Sttt niet verder vertellen hé, want ik vind die bezoekjes toch best spannend, want volgens mij mag Maureen alles bij ons uithalen van onze mensen.
De chip van Stitch
Alles ging goed tot ze opeens met een groot blauw apparaat aan kwam. Bij Lilly had hij al snel gepiept, maar bij mij piepte hij niet. Ook wel logisch ik ben een kat, geen muis, maar blijkbaar vond Maureen wel dat ik moest piepen. Ik denk dat ze terug naar school moet, een kat piept niet!
Maar blijkbaar had het gepiep te maken met een chip. Mijn mensen eten wel eens chips, maar dat was weer wat anders… Ik snap er niks meer van. Blijkbaar heeft Maureen de vorige keer bij een van die prikjes een chip aan mij gegeven, zodat, mocht ik ooit verdwalen, ze weten bij welke mensen ik hoor. Dus dan piep ik toch wel graag… Lilly heeft één prikje gehad, maar omdat ik mijn chips uhm chip kwijtgeraakt ben, kreeg ik een nieuwe. Maureen deed mij dus zomaar twee keer pijn, maar als echte kat laat ik dat niet merken…
Onze verdere week
Na ons bezoekje aan Maureen waren we wel moe, dus eerst maar een dutje gedaan. Gelukkig vonden de Zwarte en die Grote dit ook een goed idee en lieten ze ons slapen. Maar we waren nog niet goed wakker, dus we hebben per ongeluk met ons eten gestrooid. We zijn gewoon alvast aan het oefenen voor carnaval. Mama heeft ons verteld dat ze dan ook met snoepjes strooien, dat moeten we toch wel een beetje oefenen…
Onze mensen hebben nu ook een account voor ons aangemaakt op iets wat Instagram heet. Ze werden een beetje gek van al onze foto’s tussen de boeken. Dus mochten jullie ons tussen onze avonturen door toch missen en willen weten wat we uitspoken en je zou toevallig zelf ook dat Instagram gebruiken… Dan mag je ons altijd gaan volgen. Als we het telefoon of tablet van onze mensen te pakken krijgen, zullen we zeer zeker terug gaan volgen. Wij zijn te vinden onder de naam @Lilly.Stitch.Cats.
Een pootje van
