Wij ontmoetten Jeroen Windmeijer tijdens zijn interview en signeersessie bij Boekhandel Van der Velden Van Dam in Heerlen. Wij waren erg onder de indruk van zijn vertelwijze en konden het niet laten om zijn nieuwste boek te kopen. En wat nog leuker is… Wij mochten hem ook een aantal vragen stellen.

Voor de mensen die Jeroen Windmeijer nog niet kennen. Wie is Jeroen?

Mijn naam is Jeroen Windmeijer (1969) en ik woon in Leiden. Van huis uit ben ik antropoloog – ik promoveerde op een onderzoek naar hooglandindianen in Ecuador – en de laatste tien tot twaalf jaar werkte ik als leraar godsdienst op een middelbare school in Leiden, een christelijk lyceum. Ik ben zelf niet gelovig, maar wel heel erg gefascineerd door alles wat met geloof heeft te maken, met name door het (vroege) christendom en door Jezus. Per 1 januari jongstleden heb ik mijn baan als leraar opgezegd om voltijds schrijver te kunnen zijn.

Vier jaar geleden debuteerde ik met De bekentenissen van Petrus (2015) bij een kleine Leidse uitgever, Primavera Pers. Het was een succesvol debuut en dat viel op bij HarperCollins Holland, een van oorsprong Amerikaanse uitgeverij die net een vestiging in Nederland was begonnen. Daar verschenen Het Pauluslabyrint (2017) en Het Pilgrim Fathers Complot (2018). Daarmee was de zogenoemde “Leidse trilogie” voltooid. In augustus 2019 verscheen De Offers, het eerste deel van wat een Latijns-Amerika trilogie moet worden. Op dit moment werk ik aan mijn nieuwe boek De Bezoekers dat volgend jaar zal verschijnen.

Hoe vind je de inspiratie voor je boeken, zoals nu voor ‘De offers’ of misschien beter gezegd voor je nieuwe trilogie?

Na drie boeken die zich in Leiden afspelen, vond ik dat het tijd was voor verandering. In boeken als de mijne rennen mensen nu eenmaal achter elkaar aan omdat de een iets heeft wat de ander wil hebben en dan heb je na drie boeken alle locaties in het historische centrum wel zo’n beetje gehad. Ik wilde niet in herhaling vallen. Tegelijkertijd denk ik dat je als schrijver dicht bij jezelf moet blijven, omdat je dan boeken kunt schrijven waar je je ziel en zaligheid kunt leggen. In mijn geval ligt Latijns-Amerika dan voor de hand, omdat ik daar veel ben geweest. Ik heb er ook als reisleider gewerkt in Mexico, Guatemala en Venezuela en heb in mei nog drie weken door Peru gereisd om me te oriënteren voor mijn boek De Bezoekers.

Als student woonde ik vijfentwintig jaar geleden zes maanden in een kleine indiaanse gemeenschap aan de oevers van het Boliviaanse Titicacameer. Dat was een heel intense ervaring: ver van huis en in die tijd zonder (mobiele) telefoon of internet erg geïsoleerd. Het geloof van de indianen in Moeder Aarde, in een bezielde wereld waar je met respect mee om moet gaan, sprak me heel erg aan. Toen ik naar een nieuw onderwerp zocht, kwam ik als vanzelf uit bij deze episode in mijn leven. De eigen ervaring stelde me in staat om niet alleen een spannend boek te schrijven, maar om ook de lezer een inkijkje te geven in een wereld die voor de meeste mensen normaal gesproken gesloten blijft.

Er verschijnen tegenwoordig heel veel recensies, deze zullen niet altijd positief zijn, hoe ga je om met kritiek op je boeken?

Gelukkig zijn verreweg de meeste recensies positief. Als de negatieve recensies de boventoon zouden voeren, zou dat wel heel lastig zijn, denk ik. En hoewel ik weet dat er nu eenmaal geen boek bestaat dat iederéén mooi vindt – ik kan een alom geprezen boek persoonlijk ook niks vinden – zitten negatieve recensies je toch wel dwars. Misschien nog wel meer als mensen zich op hebban, bol of goodreads verschuilen achter een pseudoniem, dat vind ik dan echt flauw. Strijd dan met een open vizier denk ik dan. Ik denk dat het voor de meeste schrijvers geldt hoor dat je je meer bezighoudt met die ene vervelende recensie dan met die tien fijne recensies. Ik ken collega’s die gewoon gestopt zijn met het lezen van recensies – iets waar ik ook wel in kan komen. Maar ik lees alles wél gewoon en probeer oprecht te kijken waar iemand een punt heeft en daar wil ik dan van leren.

Waar kunnen de lezers je de komende tijd nog ontmoeten?

Ik heb al heel veel boekhandels bezocht. In totaal kom ik bij vijftig-zestig boekhandels om mijn boek te promoten. In mijn agenda op mijn website kun je precies zien waar ik wanneer ben.

Wat is (tot nog toe) je grootste teleurstelling op schrijversgebied?

Dat klinkt misschien een beetje flauw, maar echt grote teleurstellingen heb ik nog niet gehad. Ik ben vier jaar geleden gedebuteerd, de filmrechten van mijn eerste boek zijn verkocht, er zijn vertalingen gemaakt naar het Italiaans, Duits en Engels, er zijn audioboeken, dwarsliggers, wandelingen bij het boek… De boeken verkopen ontzettend goed en ik krijg heel veel positieve feedback.

Als ik dan toch een teleurstelling moet noemen… Ik kan niet echt iets bedenken. Ja, wel eens dat je letterlijk het halve land afreist voor een interview of een lezing en dat er dan maar vier mensen op af komen, hahaha. Maar dan is het door het kleine groepje ook wel weer heel erg gezellig en ben je meer met elkaar in gesprek dan dat het alleen maar een interview is.

Wat is je eigen favoriete genre om te lezen, en wat lees je zelf momenteel?

Vanzelfsprekend lees ik zelf ook graag thrillers, liefs met een religieus thema, omdat ik graag wil zien hoe andere schrijvers de spanning opbouwen, de informatie doseren, hun verhaal opbouwen. Maar ik hou ook gewoon van fictie hoor. Op dit moment lees ik De Nachtstemmer van Maarten ’t Hart, een heerlijk boek, goed geschreven, een goed verhaal. En ik lees graag non-fictie, meestal over godsdienst of esoterie.

Nederlandse auteurs worden vaak afgedaan als minder interessant als buitenlandse auteurs. Hoe ervaar jij dit als Nederlandse auteur?

Ja, dat klopt wel. In kranten en tijdschriften is vaak veel ruimte en aandacht voor Scandinavische en Angelsaksische auteurs – alsof alles wat daar vandaan komt per definitie beter is. Dat is wel een beetje ergerlijk vind ik hoor. Er verschijnen in Nederland ook genoeg interessante en spannende boeken. Het heeft iets snobistisch om daar op neer te kijken – ik weet niet goed waarom dat zo is. Op zich heb ik over aandacht niet te klagen, al heb ik op dit moment nog geen recensies van De Offers gehad in de grote kranten.

Wij hebben zelf vaak als, zoals op jouw boek, ‘Dan Brown van de Lage Landen’ staat, of als er op staat ‘voor de lezers van die en die auteur’ dat we een boek eerder aan de kant schuiven. Deze marketing werkt bij ons eerder averechts. Ben je niet bang dat de vergelijking met Dan Brown op een bepaald moment ook tegen je zou kunnen gaan werken?

Ik denk dat het etiket me heel erg heeft geholpen. Omdat ik een onbekende schrijver was, heeft het geholpen met in de markt te zetten zogezegd. Nu konden mensen me beter plaatsen. Maar nu is het moment wel aangebroken waarop ik op eigen benen kan staan – iets dat je ook steeds vaker opmerkt in recensies op internet. Op een gegeven moment kan het inderdaad tegen je gaan werken. Mijn boeken zijn met die van Dan Brown te vergelijken, omdat ze een sterk religieuze inslag hebben, maar verschillen ook weer heel erg met die van hem. Ik denk dat die van mij beter onderbouwd zijn, minder onwaarschijnlijk en uiteindelijk rijker van inhoud zijn. Het volgende boek moet maar gewoon aangeprezen worden als “de nieuwe Windmeijer”, hahaha.

We willen Jeroen Windmeijer bedanken voor het uitgebreid beantwoorden van onze vragen. We hebben ‘De offers‘ zelf hier nog op onze ‘nog te lezen’- stapel liggen, en zodra deze gelezen is, zullen we hier natuurlijk ook onze mening over vertellen. We hebben tot nog toe nog geen boek van Jeroen gelezen maar door zijn geweldige vertelwijze tijdens zijn bezoek aan de boekhandel waren we verkocht en moesten we zijn nieuwste boek kopen. Dus mocht Jeroen Windmeijer bij jullie in de buurt aanwezig zijn… Ga dan zeker langs.