Normaal ondervragen wij de auteurs altijd tijdens ons eigen evenement, Koukleum meets auteurs, maar door Covid-19 is dit natuurlijk niet mogelijk. Daarom zullen we dit, in de toekomst, digitaal gaan doen. Afgelopen week mochten wij Marianne Swinkels een aantal, persoonlijke, vragen stellen.

Voor de mensen die je nog niet kennen. Wie is Marianne Swinkels?

Mijn naam is Marianne Swinkels. Ik debuteerde in 2018 met de thriller Wrede onschuld, maar ik heb mezelf op de kaart gezet met de biografie Loslaten doet pijn – het waargebeurde verhaal van Bryan.

Je bent genomineerd voor The Indie Awards. Had je dit ooit verwacht?

Het jaar 2020 zat vol met verrassingen. The Indie Awards was eerlijk gezegd niet zo’n verrassing omdat ik mezelf heb opgegeven ?. Ik wist niet hoe het te werk ging en wilde gewoon een gokje wagen. Mijn man zegt altijd: Wie het geluk niet de kans geeft, zal het nooit krijgen.

Even later hoorde ik dat mijn boek ook door twee anderen opgegeven was. Toch was het wel spannend of ik op de Longlist zou komen te staan, er zijn zoveel goede Indie-auteurs en het boek moet natuurlijk ook aan alle voorwaarden voldoen.

Je laatste boek ‘Loslaten doet pijn’ is erg goed ontvangen door het publiek. Legt dit de lat extra hoog om een nieuw boek te gaan schrijven?

De lat ligt natuurlijk hoog, maar Loslaten doet pijn zal ik nooit overtreffen, en dat hoeft ook niet. Het is een zeer persoonlijk verhaal en daarom iets compleet anders dan een fictie.

Je hebt nu twee boeken uitgebracht. Eerst een thriller (Wrede onschuld) , daarna het verhaal van je zoontje Bryan. Kunnen we in 2021 nog iets op schrijfgebied van je verwachten?

Oei, dat zou wel mooi zijn, maar ik weet het nog niet. Ongeveer twee maanden geleden verloor ik mijn nieuwe manuscript door twee verkeerde klikken op de laptop. Ik heb geprobeerd om het terug te halen, maar het mocht niet baten. Bij toeval heb ik vandaag (15-12-2020) het eerste hoofdstuk teruggevonden. Ik ga gewoon opnieuw beginnen en zie wel waar het schip strandt. Er zitten nog veel andere verhalen in mijn hoofd, maar ik kan het nog niet goed plaatsen, samenvoegen of schrijven hierdoor is het een beetje chaotisch in mijn hoofd. Misschien is het even tijd om een stapje terug te doen. Het succes van Loslaten doet pijn heeft me op een goede manier overrompeld en misschien is dat de reden van de chaos?

Hoe ervaren je man en dochter het succes van je boek over Bryan? Praten jullie daar wel eens over?

Mijn man, Marty, is heel trots dat ik het boek heb kunnen schrijven. Hoe hij het ervaart weet hijzelf ook niet. Hij vindt het bijzonder dat zoveel mensen zo’n belangrijk deel van ons leven lezen en waarderen.

Onze dochter, Sidney, vindt het ook heel apart. Ze weet nu wat er toen is gebeurd, hoe het gegaan is en dat roept veel emotie bij haar op. Het ene moment lacht ze om de verhalen, het andere moment huilt ze en roept het vragen op.

We praten veel over Bryan en het boek dat hem een stem heeft gegeven.

Je hebt de ervaring van een fictie boek en een non-fictie boek. Wist je toen je Wrede onschuld schreef al dat je ook een boek over Bryan wilde gaan schrijven?

Tijdens het redactie werk van Wrede onschuld was ik al bezig met Loslaten doet pijn, al wist ik niet of het me zou lukken. Marty en ik spraken er veel over: was het wel verstandig om te doen, zou het niet te veel oud zeer oproepen? Als ik het ging schrijven dan wilde ik ook All the way gaan, vol overgave. Ik moest Marty beloven om te stoppen met schrijven als het te zwaar werd, maar al snel bleek stoppen geen optie te zijn.

Sommige verhalen moeten verteld worden en Loslaten doet pijn is daar een van. Ik ben me ervan bewust dat er een groep is die het niet wil lezen en dat respecteer ik.

Gelukkig zijn mijn lezers meer dan tevreden over het boek. Mensen zijn nu eenmaal geïnteresseerd in verhalen van mensen zoals jij en ik.

Je hebt beide boeken in eigen beheer uit gegeven. Nooit gedacht om je boeken bij een uitgever uit te brengen?

Met mijn debuut heb ik daar geen moment over nagedacht. Er zou geen uitgever op mij zitten te wachten. Ik was trots op wat ik had gemaakt en dat was voor mij goed genoeg. Met Loslaten doet pijn was het een ander verhaal. Ik heb me laten informeren en heb het manuscript naar een uitgever gestuurd. Op het moment dat ik het verstuurd had, wist ik dat ik een fout had gemaakt en heb het na drie slapeloze nachten teruggevraagd. ?

Op dat moment voelde het alsof ik een deel van Bryan weggaf en dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Nu weet ik dat dat niet zo is en ervaar ik het ook niet meer zo. Maar om na elf maanden nog een uitgever te zoeken lijkt me een kansloze actie.

Heb je ook een tip voor de mensen die een boek in eigen beheer willen uitgeven?

Auteurs die meerdere boeken in eigen beheer hebben uitgegeven kennen de klappen van de zweep wel. Auteurs die debuteren kunnen wel tips gebruiken.

Er zijn maar een paar mensen op de hoogte van wat ik nu ga vertellen, maar ik wil nu toch mijn verhaal bekendmaken zonder een naam te noemen.

Toen ik Wrede onschuld schreef kwam ik in contact met een auteur die mij wilde helpen en mijn manuscript nog beter wilde maken dan het al was. Mijn drukker waarschuwde mij voor de praktijken van deze auteur, maar ik voelde me vereerd dat juist deze auteur mij wilde helpen en sloeg hun waarschuwingen in de wind. Ik was onwetend en naïef en dat is me letterlijk duur komen te staan. Mijn onzekerheid werd gevoed en mijn portemonnee geplunderd. Ik betaalde voor redactie en eindredactie, maar ik had een kat in de zak gekocht. Ik kreeg uiteindelijk een zenuwinzinking en moest het manuscript opnieuw laten redigeren. De totale kosten voor de redactie van Wrede onschuld bedroeg bijna €1700,–

Ongeacht mijn ervaring met deze auteur heb ik ook wat geleerd, maar een nieuwe samenwerking zal nooit meer gebeuren.

Inmiddels weet ik dat ik niet te enige ben. Wees dus gewaarschuwd.

Je boek ‘Loslaten doet pijn’ is sinds kort ook als luisterboek verkrijgbaar. Was dit vanaf het begin al je wens dat er ook een luisterboek van zou verschijnen? En hoe voelde het voor jou om je eigen verhaal te luisteren?

Ja, ongelooflijk hè? Dit overviel me compleet. Ik kreeg een bericht van een vrouw die beweerde werkzaam te zijn voor de Zweedse uitgever Lind & Co. Ze hadden interesse om Loslaten doet pijn als luisterboek uit te geven. Ik dacht dat het fake news was en liet het bericht voor wat het was. Een dag later was mijn nieuwsgierigheid toch gewekt en ging ik op onderzoek uit. Ik was met stomheid geslagen toen bleek dat de vrouw de waarheid bleek te vertellen.

Een aantal maanden eerder had ik al informatie gezocht over het laten maken van een luisterboek, maar de kosten bleken zeer hoog te zijn en ik wist niet hoe ik het boek dan op Storytel en andere kanalen moest krijgen.

Dat me deze kans werd aangeboden was natuurlijk een cadeautje.

Het beluisteren van het boek was heftig, maar ontzettend mooi. Marty en ik hebben bijna ademloos geluisterd naar hoe Willemijn de Vries ons verhaal brengt. We hebben gelachen, maar ook gehuild. Het is natuurlijk ons eigen verhaal, toch waren we ontsteld door wat ons is overkomen. Het was dus een bijzondere ervaring.

Ik ben ontzettend blij dat ik inspraak had over de stem, want niemand had het beter kunnen doen dan Willemijn.

Na het overlijden van Bryan beseften jullie dat het leven te kort was om in je werk blijven hangen wat eigenlijk niet zo leuk was. Je man wilde graag van zijn liefde voor exclusieve auto’s zijn beroep maken. Dat hebben jullie ook gedaan, maar was dit ook jouw droom? Of was dat meer het fotograferen van de auto’s? Of heb je wellicht hele andere dromen?

Ja, we hebben het roer omgegooid en hebben tot op de dag vandaag geen spijt van onze beslissing. Mijn man had al jaren een liefde voor exclusieve auto’s en hij wilde van die liefde zijn beroep maken. Op een avond kwam hij thuis na het sporten en vertelde dat hij een sportvriend, die boekhouder is en een zeer grote liefde heeft voor exclusieve auto’s, over zijn plannen had verteld en hem een baan had aangeboden. Deze vriend hoefde daar niet over na te denken. Het was lang geleden dat ik Marty zo enthousiast had gezien.

Ik heb me laten meevoeren in dit alles, maar was net zo enthousiast als Marty.

Ze zeggen: waar je bij loopt word je mee besmet. De liefde voor exclusieve auto’s groeide bij mij ook snel. Ik begon ze te herkennen en de brullende motoren bezorgden me een lach op mijn gezicht. Er was geen twijfel over dat ik de foto’s zou maken. Fotografie is een grote hobby van me en nu heb ik daar mijn “beroep” van gemaakt.

Wat mijn droom was is moeilijk te zeggen. Het enige waar ik naar verlangde en nog altijd naar verlang is rust. En ik moet zeggen dat dat 80% van de tijd aardig lukt, maar met zo’n man als Marty en een dochter als Sidney blijft het altijd een verrassing. ?

Wij willen Marianne Swinkels, die tussen de bedrijven door, tijd voor ons, en jullie, maakte, hartelijk bedanken. We hebben Marianne hierdoor weer een stukje beter leren kennen en willen haar vooral bedanken voor de openheid die ze heeft laten zien. Zoals jullie hebben kunnen lezen staat Marianne op de longlist voor The Indie Awards. Wij gaan in februari zeker op haar stemmen. Doen jullie dat ook?