Normaal ondervragen wij de auteurs altijd tijdens ons eigen evenement, Koukleum meets auteurs, maar door Covid-19 is dit natuurlijk niet mogelijk. Daarom zullen we dit, in de toekomst, digitaal gaan doen. Afgelopen week mochten wij Jim de Koning een aantal vragen stellen.

Voor de mensen die je nog niet kennen, wie is Jim de Koning?

Ik ben Jim de Koning, gelukkig getrouwd met Gertie en trotse vader van zoon Finn (20) en dochter Noah (23). Gertie is de trotse moeder van Guus (24). We wonen in Nuenen en werken bij de politie in Oost-Brabant. Ik ben bijna 54 jaar en naast dat we in onze vrije tijd samen leuke dingen doen, lees ik graag een boek, ben ik veel met film bezig en schrijf ik.  Mensen vragen me wel eens ‘waar haal je toch al die tijd vandaan?’, en inderdaad, die vraag stelt Gertie me ook wel eens, haha!

Je hebt het boek ‘De zaak Ronald V. geschreven. Dit boek gaat over een agent in een ander district als waar jij werkzaam bent. Hoe ben jij met hem in contact gekomen en hoe is het idee ontstaan om zijn verhaal op te schrijven?

In 2011 kwam mijn eerste boek uit, waarmee een droom voor mij uitkwam. Het proces van het schrijven en samenstellen van een boek, inclusief alles wat erbij komt kijken voordat het echt wordt uitgegeven, vond ik zó leuk dat ik meteen dacht ‘dat wil ik ooit nog eens meemaken’.

In de jaren daarna kreeg ik het echter heel druk bij de politie, toen ik politieproducer werd. Dit hield in dat ik Bureau Brabant, het opsporingsprogramma van Omroep Brabant, ging maken. Ik moest zaken binnenhalen voor de uitzending, reconstructies voorbereiden, teksten aanleveren en daarnaast deed ik ook nog de presentatie. Hierdoor werd ik ook politiewoordvoerder bij Opsporing Verzocht, wat inhield dat ik in de studio live voor anderhalf miljoen kijkers, de vragen van Anniko beantwoordde. Een droombaan waar ik helaas in 2017 mee moest stoppen. Laten we het erop houden dat het te maken had met de reorganisatie van de Nationale Politie, maar het was duidelijk niet mijn eigen keuze om te stoppen.

Maar ineens had ik tijd over en in april 2017 las ik in het korpsblad van de Nationale Politie, de 24/7, een interview met een Limburgse collega, Ronald V., die iets had meegemaakt wat een enorme impact had op hem en zijn gezin. Ik kreeg kippenvel van zijn verhaal en wilde er meer van weten. Via zijn advocaat, de heer Knoops, kwam ik met Ronald in contact en hadden we al snel een eerste kennismakingsgesprek. Bij de McDonalds in Weert, met zijn vrouw erbij, vertelde hij in het kort zijn verhaal en zei ik na afloop dat ik daar een boek over wilde schrijven. ‘Dat is goed, gaan we doen.’ zei Ronald.

In ‘De zaak Ronald V.’ werd Ronald veroordeeld omdat hij tijdens zijn werk heeft moeten schieten. Jij werkt zelf ook als agent. Ben je zelf nooit bang, dat je je wapen moet trekken en dat je dan hetzelfde overkomt als wat Ronald gebeurd is?

Ik heb van 1986 tot en met 1999 bij de Koninklijke Marechaussee gewerkt. Ik heb eigenlijk altijd met vreemdelingen gewerkt, waarvan vele jaren op Schiphol en Eindhoven Airport. In januari 2000 ben ik overgestapt naar de politie in Eindhoven, alwaar ik tot 2008 op straat heb gewerkt. Ik heb in al die jaren nooit hoeven schieten (behalve tijdens de trainingen op de schietbaan natuurlijk, haha) en slechts één keer mijn wapen moeten trekken.

Hoe het kan weet ik niet maar soms zie je gewoon dat de ene collega zogezegd ‘alles’ meemaakt en de ander veel minder. Ronald is een ontzettend gedreven, operationeel ingestelde politieman met een hoge handelingssnelheid en actiegerichtheid. Ik ben als persoon bescheidener, iemand van de achtergrond die het overzicht bewaard en de lijnen uitzet. Ieder individu is anders gebakken en elke situatie vraagt om een diversiteit aan kwaliteiten. Daarnaast denk ik dat de maatschappij verhard is en politiemensen op straat in deze tijd veel meer met agressie te maken hebben, dan ik vijftien jaar geleden. Ik zit sinds 2008 in een leidinggevende, beleidsmatige tak van de politie en zit dus niet meer in het echte operationele veld. De vrees dat mij overkomt wat Ronald is overkomen, heb ik niet.

Ben je zelf ook op de belangrijkste locaties van het boek geweest, zodat je je een beeld kon vormen?

Ik heb veel via Google Maps kunnen bekijken, zoals de route van de achtervolging en de parkeerplaats naast de coffeeshop. Daarnaast heb ik de camerabeelden van het schieten tientallen keren bekeken. De enige plek die ik per se wilde zien was de kantine in het politiebureau waar Ronald zijn ouders ontmoet, nadat hij een uur eerder door de Rechtbank Limburg tot twee jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf is veroordeeld. In stilte heb ik daar het verhaal van Ronald door mijn gedachten laten gaan, wat de emotie opriep die ik in het boek heb proberen over te brengen. En Ronald en ik zijn naar de heer Knoops in Amsterdam gegaan om hem te vragen het voorwoord te schrijven. Ronald vertelt later over die kamer met die grote ovale tafel. Het is dan zeker van meerwaarde om zelf ook aan die tafel te hebben gezeten.

Ik kan me voorstellen dat dit voor Ronald V. een ware rollercoaster geweest is. Hoe was dit voor jou? Jij moest toch steeds over dit pijnlijk onderwerp doorvragen om het verhaal goed op papier te krijgen

Dat is een hele goede vraag. Zonder wrijving geen glans, zeg ik altijd maar. Het afnemen van de interviews, was hard werken voor mij. Het bracht Ronald terug naar de situatie waarin hij moest gaan vechten voor zijn kansen in het hoger beroep. Dat deed hij samen met de heer Knoops. In de interviews ging het dus in eerste aanleg vaak over feiten en omstandigheden maar niet over emoties. De vragen en wat deed het met jou en wat voelde je daarbij heb ik honderden keren moeten stellen. Kijk, ik had het hele dossier gelezen dus qua feiten en omstandigheden was ik meer dan voldoende op de hoogte. Maar ik wilde weten wat het met de mens Ronald had gedaan, en zijn gezin.

Ben je door het schrijven van dit boek, je werk anders gaan doen en/of anders gaan zien?

Nee. Ik ben altijd al meer op ‘slachtoffers’ gericht dan op ‘daders’. Ik haal meer energie uit het gegeven dat een slachtoffer uiteindelijk vindt dat hij of zij goed door de politie is geholpen en dat dat heeft bijgedragen aan de verwerking van hetgeen diegene is overkomen. Het ‘strafgedeelte’ ligt bij het Openbaar Ministerie, daar heb je als agent geen invloed op. Anders zouden de straffen regelmatig hoger uitvallen denk ik. Met het boek hoop ik dat Ronald deze zwarte periode een plek heeft kunnen geven en dat het collega’s helpt, die in een soortgelijke situatie terecht zijn gekomen of nog gaan komen. Daarnaast hoop ik heel erg, dat mensen die roepen ‘De politie zou veel vaker moeten schieten!’ beseffen dat er in elk uniform een mens zit, met gevoel, met ouders, met kinderen. Die gekozen hebben om de maatschappij te dienen en niet elke dag opstaan met het idee van wie ga ik vandaag weer eens flink te grazen nemen. Het zou fijn zijn als het boek enige nuance zou brengen in enkele hersenpannetjes.

Voor diegene die je ook op sociale media volgen, weten dat je ook o.a. actief bent bij Flikken Maastricht. Wat kunnen we van het nieuwe seizoen? Kun je ons een kleine scoop geven?

Ik snap de vraag maar één van de redenen waarom ik al zo lang de politiefiguratie mag verzorgen, is dat ik me altijd aan de afspraken heb gehouden. En één daarvan is dat er alleen via de officiële kanalen, zaken als verhaallijnen naar buiten gebracht mogen worden. Vertrouwen is belangrijk binnen zo’n setting. Het slechte nieuws is dat ik dus niks te ‘scoopen’ heb maar het goede nieuws is: nog minder dan drie weken en dan start het nieuwe seizoen!

Je bent multifunctioneel. Enkele dingen waar je je mee bezig houdt, zijn je werk bij de politie, boeken schrijven en je speelt al heel wat seizoenen als figurant mee bij Flikken Maastricht. Hier heb je ook een locatietour voor bedacht. De locatietour die wij hebben is van seizoen 8, dus al wat seizoenen geleden. Wordt deze tour na ieder seizoen ook weer geüpdate?

Haha, nee. Ik vind dat ook bijzonder. Toen ik die locatietour bedacht, was inderdaad seizoen acht bezig. Het enige dat er toen was, was een pdf dat je kon downloaden van de site van het VVV Maastricht. Dit vond ik ongelooflijk! Flikken Maastricht is goud voor citymarketing maar daar werd verrassend genoeg heel weinig mee gedaan. Samen met Jennefer Hessels (een geweldige fotografe die de vormgeving deed), ontwikkelde ik de locatietour met de mooiste locaties uit de eerste acht seizoenen, die men via een wandelroute van 9 km langs kon gaan. Misschien een goed idee inderdaad om weer eens een nieuwe te maken. Ik heb wel eens gedacht, zou er geen student toerisme zijn, die een vergunning aanvraagt bij de gemeente Maastricht om vervolgens in een elektrische bus, startend vanaf het Vrijthof een locatietour organiseert. Compleet met app op je telefoon waarmee je op de locatie zelf, de beelden uit de betreffende aflevering kunt bekijken. Vraag 10 euro per persoon, doe dit vanaf april t/m september en hoppekee, je hebt je collegegeld weer verdiend! Volgens mij geef ik nu zomaar een gouden tip voor een gat in de markt weg, haha!

Kunnen we van jouw hand nog nieuw werk verwachten? En zo ja, kun je ons een klein tipje van de sluier lichten?

Ik ben bezig met de productie van een korte film, ‘Tarek’ genaamd. Het gaat over een vluchteling die na een vlucht van duizenden kilometers, zijn laatste kilometer loopt, door Gronings niemandsland, op weg naar het aanmeldcentrum Ter Apel. Wat gaat er door zijn hoofd op dat moment? Ben ik hier veilig? Heb ik er goed aan gedaan? Waar kom ik terecht? De kijker zal zichzelf de vraag stellen: Wanneer verlaat ik alles en iedereen, om in het onbekende een nieuw maar onzeker bestaan op te bouwen?

Als we de financiering rond hebben, kunnen we de film gaan maken. Dus als er lezers zijn die zich hiertoe geroepen voelen, kom op de lijn!

Daarnaast schrijf ik nu een boek over een marechaussee, die samen met vijf andere marechaussees in 2004 tijdens een vredesmissie in Irak, in een hinderlaag terechtkwamen. Bij de hevige beschietingen is één marechaussee doodgeschoten. Emiel, de marechaussee waar het boek over gaat, heeft hierbij ptss opgelopen. Het boek gaat over die hinderlaag en hoe hij nu omgaat met zijn ptss.

Wij willen Jim de Koning, die tussen de bedrijven door, tijd voor ons, en jullie, maakte, hartelijk bedanken voor de antwoorden. Op deze manier hebben we deze auteur weer een beetje beter leren kennen. Wij kunnen alleen maar zeggen, heb je ‘De zaak Ronald V.’ nog niet gelezen? Ga dit zeker doen, want dit is een verhaal dat gelezen moet worden.

Wij mogen één fysiek gesigneerd exemplaar van ‘De zaak Ronald V.’, geschreven door Jim de Koning, verloten. Hier willen wij Jim natuurlijk hartelijk voor bedanken.

Wat moet je hier voor doen?

• Stuur een mailtje naar Winacties@koukleum.nl o.v.v. ‘De zaak Ronald V.’ en vermeld in het mailtje je volledige voor- en achternaam, je adresgegevens en of je extra stappen (Zie hieronder) gedaan hebt om extra kans te maken.

Wil je extra kans maken?

• Like Koukleum.nl op Facebook en like en/of deel onze recensie + winactie op Facebook.
• Volg Koukleum.nl via mail, deze mogelijkheid vind je rechts bovenin hier, op de website. (let op dat je de mail die je ontvangt bevestigt).
• Volg Koukleum.nl op Bloglovin en save het bericht over deze recensie + winactie.
• Volg Koukleum.nl op Twitter en like en retweet het bericht over deze recensie + winactie.
• Volg Koukleum.nl op Instagram, like de foto over deze recensie + winactie en plaats deze foto 24 uur in je story en tag ons in het bericht.
• Volg Koukleum.nl op LinkedIn. Geef het bericht over deze recensie + winactie een duimpje en deel het bericht.

Deze winactie loopt tot en met 26 december 2020. De maandag hierop volgend zullen we de winnaar bekend maken.

Succes!