Voorheen interviewden wij de auteurs altijd tijdens ons eigen evenement, Koukleum meets auteurs, maar sinds Covid-19 is dit natuurlijk niet meer mogelijk. Daarom doen we dit tegenwoordig digitaal.

Omdat we zo onder de indruk waren van het boek ‘Souvenirs: Beter na Bataclan‘ hebben wij Ferry benaderd met de vraag of hij enkele vragen voor ons item ‘In gesprek met…’ wilde beantwoorden. Hier was hij meteen voor te vinden. Lezen jullie mee?

Voor de mensen die je nog niet kennen, wie is Ferry Zandvliet?

Poeh, lastige vraag. Maar ik zal mijn best doen. 🙂

Ferry Zandvliet is een (ex) fysiotherapeut, tweelingbroer (van Wendy), vader (van Eve), levensgenieter, redelijk goede amateur kok, houdt van een biertje op zijn tijd, ademt muziek, sport veel, houdt van reizen (liefst in combi met werken) is motiverend spreker en mag zichzelf sinds kort schrijver noemen.

Afgelopen november is je boek ‘Souvenirs: Beter na Bataclan’ verschenen. Kun je ons iets over het boek vertellen?

Het is een recap van de afgelopen 5 jaar. Het vertelt de reis die ik als mens heb gemaakt; een betere versie van jezelf worden na een heftige gebeurtenis. Althans, zo zie ik het. Maar misschien zie jij het als lezer anders, dat mag. Ik denk dat je Ferry wel een beetje leert kennen na het lezen van mijn boek.

Ik heb er bijna 4 jaar aan gewerkt en het hele boek (zo goed als) zelf geschreven. Uiteindelijk met wat hulp van een redactrice die mij gecoacht heeft (Jessica van Geel).

Had je al snel, na de aanslagen, het idee om er een boek over te schrijven?

Nee. Ik ben wel gelijk na de aanslag een soort dagboek bij gaan houden. Omdat ik zoveel dingen meemaakte en er zoveel door mijn hoofd ging. Ik had wel het gevoel van; deze shit ga ik vergeten als ik het niet opschrijf. Maar niet met het idee dat het ooit een boek zou worden.

Je werd, doordat je bij de aanslagen aanwezig was, plotseling een bekende Nederlander. Hoe ben je hiermee omgegaan?

Zo kijk ik er zelf niet echt naar hoor. Het is iets waar je niet echt invloed op uit kunt oefenen. Het is wat het is al vind ik iemand als Humerto Tan echt een bekende Nederlander, mezelf absoluut niet. Al verbaas ik mezelf er over hoe vaak mensen me aanspreken. Dat is nu al meer dan 5 jaar zo. Ik vind er niet zoveel van. Het zijn altijd vriendelijke gesprekken of mensen die iets persoonlijks aan je kwijt moeten. Dat vind ik wel eens heftig. Vooral via de socials. Hele levensverhalen delen mensen met je en vragen je om advies. Supermooi dat ze dat doen, maar ik vind het ook wel eens heftig al die ellende te lezen van andere mensen. Zoveel mensen worden niet gehoord in hun lijden en ze halen blijkbaar een hoop herkenning uit mijn boek. 

Ik ben iemand die zwaar muziekliefhebber is en ook gerust alleen naar een concert gaat als ik niemand meekrijg. Ik heb wel gemerkt dat dat de plek is waar ik het meest herkend wordt, ik denk doordat die doelgroep zo heeft meegeleefd met het hele gebeuren toen. Bij concerten heb ik meerdere keren meegemaakt dat iemand heel de avond aan je blijft plakken en in je oor blijft schreeuwen met Bataclan vragen terwijl ik lekker van het concert wil genieten.

Tijdens een concert van Metallica wilde een wat oudere man met me op de foto. Een selfie maken lukte niet, toen zei ik: geef mij je telefoon maar, ik doe het wel. Ik opende per ongelijk zijn fotoalbum app zag ik dat hij al allemaal foto’s van mij had genomen van afstand. Dat vond ik wel freaky.

Mijn vrienden en ik hebben ook allemaal wat “vrouwelijke” verzoeken gehad via de socials trouwens. 🙂

Maartje van de band Lesoir stuurde je op een bepaald moment een bericht dat ze een nummer geschreven had dat helemaal over jou ging. Het is een schitterend nummer. En nadat ik je boek gelezen heb, begrijp ik het liedje ook beter. Wat was je gevoel toen je voor het eerst hoorde dat Lesoir een lied geschreven had speciaal voor jou?

Wat een toffe vraag. Ik hoorde het voor het eerst toen ze het zelf ook voor het eerst voor een live publiek speelde met een orkest erbij. Dat was ontzettend bijzonder en onwerkelijk. Ik heb het nummer pas echt tot me door laten dringen toen ik het rustig op de bank luisterde met mijn koptelefoon op. Zo bijzonder. Ik krijg er altijd een speciaal gevoel van als hij op shuffle voorbij komt in de auto bijvoorbeeld.

Jij, of misschien beter gezegd, jullie hebben de nazorg door instanties als rommelig ervaren, als je deze instanties één boodschap mee zou kunnen geven, wat zou dat zijn? 

Wat je nodig hebt is gecentraliseerde zorg. Alles onder 1 dak! Je wordt compleet gek van al die verschillende instanties waar je mee te maken krijgt. Je ziet door de bomen het bos niet meer. Het systeem in Nederland is waardeloos complex.

Steeds als er een nieuwe aanslag gepleegd wordt, of dit nu ver weg is of dichtbij, word je benaderd door journalisten, denk je dan nooit was ik maar nooit de publiciteit in gegaan na de aanslag op de Bataclan? 

In het begin wel maar het heeft mij uiteindelijk zoveel moois gebracht. Mijn hele werkleven draait gek genoeg nu om de aanslag, op een positieve manier gelukkig. Ik kan er mensen mee helpen. Dat is toch fijn?

Twee jaar na de aanslag ging je letterlijk onderuit. Je kreeg heel veel last van de aanslag. Je werkgever had hier niet veel begrip voor. Dit zie je natuurlijk veel bij mentale klachten. Een gebroken been zie je meteen en is na 6 weken hersteld. Bij mentale klachten steekt dat toch iets anders in elkaar. Denk je dat werkgevers en/of arboartsen hier op bijgeschoold moeten worden, zodat mentale klachten serieuzer genomen worden? 

Het hele systeem moet op de schop in Nederland. het maakt je zieker als je mentale klachten hebt. Daar kan een werkgever eigenlijk ook niks aan doen die moet ook luisteren naar het UWV en dergelijke. En als je als werkgever scholing zou moeten volgen over hoe je menselijk met je persoon om moet gaan? Dan is er sowieso iets mis met je leiderschap en zit je op de verkeerde plek. Als mijn werkgever mij wat menselijker had behandeld dan weet ik zeker dat ik er nu nog had gewerkt. Dat is echt niet zo moeilijk.

Je hebt o.a. ook vriendschap gesloten met Azyne Amimour, de vader van Samy, een van de aanslagplegers in de Bataclan. Je schrijft hier ook over in je boek en ik heb ook het boek wat Azyne samen met Georges Salines geschreven heeft, gelezen. Je merkt dat jullie ook heel open over Samy’s jeugd praten. Was dat voor jou nooit moeilijk om dit te horen? En kreeg je niet vaak commentaar hierover? Veel mensen zullen toch, zoals je ook al schrijft, de instelling hebben dat je hem links moet laten liggen. 

Ja joh, mensen maakten mij helemaal kapot op social media over het feit dat ik überhaupt contact met hem had. Ik laat het links liggen. Je moet met elkaar blijven praten, hoe moeilijk het onderwerp of de discussie dan ook is. Gooi nooit de deur dicht. Dat wilde ik graag aan de wereld laten zien, zo van: kijk, wij kunnen het zelfs opbrengen met elkaar de dialoog aan te gaan. Zonder daar moraal ridderlijk over te doen, maar mensen zeiken zo snel. Dan denk ik, ga eerst eens uitzoeken hoe het echt zit voordat je je mening geeft.

Kunnen we in de toekomst nog boeken van jouw hand verwachten? 

Jazeker! Ik ben al dingen op papier aan het zetten. Nog geen idee welke kant het opgaat en ik ga er lekker de tijd voor nemen. Er komt binnenkort een Engelse versie van mijn boek aan trouwens. 🙂

Wij willen Ferry ontzettend bedanken voor zijn openhartige antwoorden en zijn weer iets meer over hem en zijn leven na de aanslag op Bataclan te weten gekomen. Eén ding is zeker. Als er een nieuw boek van de hand van Ferry uitkomt, gaan wij het weer lezen. Mocht je ‘Souvenirs: Beter na Bataclan’ nog niet gelezen hebben, het is nog altijd te bestellen bij je lokale boekhandel, Bol.com, Bruna of Bazarow.