Normaal ondervragen wij de auteurs altijd tijdens ons eigen evenement, Koukleum meets auteurs, maar door Covid-19 is dit natuurlijk niet mogelijk. Daarom zullen we dit, in de toekomst, digitaal gaan doen.

Angelique Haak was één van de auteurs bij onze eerste editie van Koukleum meets auteurs, echter doordat ze een nieuw boek heeft geschreven, de rechten zijn verkocht aan Duitsland en we benieuwd waren hoe het met haar sushi-eten ging hebben we haar afgelopen week een aantal nieuwe vragen gesteld. Lezen jullie weer gezellig mee?

Voor de mensen die je nog niet kennen, wie is Angelique Haak?

Angelique Haak dus, geboren te Rotterdam in 1978 met oorspronkelijk een andere achternaam die heel vaak verkeerd geschreven werd. Inmiddels ben ik ruim achttien jaar getrouwd met meneer Haak (van wie ik dus maar al te graag de achternaam aannam), en wonen we samen met onze twee kinderen (heerlijke pubers) en onze Ragdollkater (een heerlijke kitten) in Spijkenisse. In het dagelijks leven ben ik altijd druk met van alles en nog wat; schrijven, lezen, knutselen en het noodzakelijk kwaad dat huishouden heet. Lezers kunnen me tot nu toe kennen van de Jennifer Brugman-serie (Een nieuw begin, Uitgeschakeld en Zwarte ziel) en de standalone ‘Nooit meer alleen’.

Je laatst verschenen thriller heet ‘Nooit meer alleen’, kun je daar iets meer over vertellen?

Nooit meer alleen vertelt het verhaal van Emma. Emma is een volwassen stabiele vrouw met een praktijk voor kindercoaching. Ze heeft het goed voor elkaar, maar alles verandert wanneer ze op een ochtend een overlijdensadvertentie leest. Haar vroegere middelbare schoolvriendin Sara is overleden en de advertentie eindigt met drie letters die Emma nooit meer hoopte te zien (N.M.A. oftewel Nooit meer alleen). Een aantal vreemde gebeurtenissen die volgen, dwingen Emma in het verleden van Sara te duiken, waarbij ook haar eigen verleden genadeloos terugkomt en alle stabiliteit verdwijnt. Oude wonden worden opengereten en geheimen die voor altijd verborgen hadden moeten blijven komen aan de oppervlakte.

We lazen dat ‘Nooit meer alleen’ vertaald gaat worden naar het Duits. Had je dit verwacht?

Nein, das war eine echte Überraschung! Wat heel leuk hieraan was, was dat mijn dochter op school net een lezing had gehad van schrijfster Maren Stoffels. Ze was zwaar onder de indruk want de boeken van Maren waren zelfs vertaald. ‘Zijn jouw boeken dat ook, mama?’ was vervolgens haar vraag aan mij. Ik zei ‘nee’ en voegde er meteen maar aan toe dat dat bij de meeste boeken ook niet gebeurt. Een week of twee later kwam het nieuws van de uitgever dat Nooit meer alleen vertaald ging worden, zo ontzettend gaaf!  (en dat vond mijn dochter uiteraard ook ?).

Was het voor jou altijd een droom om, met je verhalen, de landgrenzen over te gaan?

Nou nee, om eerlijk te zijn had ik hier nog nooit serieus over nagedacht omdat ik het überhaupt niet als een serieuze optie beschouwde. Wat ook wel bleek uit het antwoord aan mijn dochter, hahaha. Maar dat het nu gaat gebeuren vind ik echt een hele eer en ik kan niet wachten tot het zover is! Ik, die ooit een Duitse toets tekstbegrip volledig verknalde omdat ik dacht dat kartoffels pantoffels waren…

Dat je laatste nieuwe boek vertaald gaat worden, legt dit ook de lat erg hoog voor je volgend verhaal?

Voor mijn gevoel ligt de lat voor een volgend verhaal altijd hoog, daar staat een vertaling los van. Ik wil het bij een volgend boek altijd beter, origineler en spannender doen. Iets wat me in eerste instantie vaak verlamt, maar wat ik na een tijdje gelukkig wel weer kan loslaten.

Waar heb je je inspiratie vandaan gehaald voor ‘Nooit meer alleen’?

Nooit meer alleen speelt zich deels af in het examenjaar op de middelbare school van Emma (1994/1995) en deels in 2019 wanneer zij een volwassen vrouw is. Net als Emma zat ik in het schooljaar in 1994/1995 in mijn examenjaar op een grote scholengemeenschap in Rotterdam. Hoewel ik best een leuke tijd heb gehad op de middelbare school vond ik het ook een onwijs heftige tijd. Er was veel groepsdruk, groepsvorming, en uiterlijk en merkkleding waren ontzettend belangrijk. En hoewel ik zelf nooit gepest ben, besefte ik wel dat door de hiërarchie die er heerste voor veel mensen de middelbare schoolperiode helemaal geen leuke tijd was. Dat is denk ik de eerste aanzet geweest om dit boek te schrijven.

Wij vroegen ons af of je man Raymond ook met je mee denkt tijdens het schrijfproces en of hij daarna ook jouw boeken leest?

Als ik vastloop tijdens het schrijven kan ik ontzettend zwelgen in zelfmedelijden en klagen en mopperen en dan komt mijn man om de hoek kijken (ik heb soms best medelijden met hem). Het is niet zozeer dat hij dan actief meedenkt in mijn schrijfproces maar meer dat hij op dat soort momenten als klankbord (of boksbal, haha) fungeert. Door hardop uit te spreken waarmee ik worstel, krijg ik vaak de dingen op een rijtje en kan ik uiteindelijk weer verder. Hij is echt mijn rots in de branding die altijd het vertrouwen in me heeft op de momenten dat ik dat zelf wel eens kwijt ben en daar ben ik hem enorm dankbaar voor. En in ruil voor dit alles vergeef ik hem zijn gesnurk en zijn chaotische aard, dus we zijn lekker in balans ?. Als een eerste versie van een boek af is, is hij de eerste die het leest. Dat is voor mij altijd een superspannend moment, want hij kan ook heel kritisch zijn… 

Ben je al met een nieuw verhaal bezig? Zo ja, kun je al een tipje van de sluier lichten?

Deze vraag krijg ik vaker en ik zou er graag ja op zeggen maar het antwoord is helaas nee. Ik heb op privégebied nogal een turbulent jaar gehad, waarvan de nasleep helaas nog altijd voortduurt. Als ik schrijf heb ik daar mijn volledige focus bij nodig en dat is iets wat me op het moment door alles wat er speelt niet lukt. Helaas staat schrijven dus momenteel op een laag pitje.

De serie met Jennifer Brugman in de hoofdrol heeft nu drie boeken. Is deze serie nu afgelopen, of kunnen we ook nog een boek met Jennifer Brugman verwachten?

Never say never, maar in principe was Zwarte ziel het laatste deel in deze serie. Jennifer heeft door drie boeken heen al het nodige meegemaakt en zelf vind ik de geloofwaardigheid afnemen op het moment dat dit eindeloos gerekt wordt. Maar dat neemt niet weg dat er nog een heleboel andere personages in die boeken waren die ook nog best het een en ander kunnen beleven… ?

Je bent ook op ons eerste ‘Koukleum meets auteurs’-event geweest. Daar kreeg je ook enkele vragen die Facebook-volgers destijds gesteld hadden. Een van die vragen kwam van je eigen man…. Nu vragen wij ons af… Hoe gaat het eten met stokjes ondertussen?

Haha, toch leuk dat jullie nog even terugkomen op de anekdote over mijn onvermogen om sushi met stokjes te eten. Maar ik heb wel een duidelijk antwoord op jullie vraag: het eten met stokjes gaat namelijk niet. In februari, vlak voor de corona-ellende in Nederland losbarstte, volgden wij met ons gezin een sushiworkshop. Tijdens deze avond leerden wij van de Sushimeester om heerlijke sushi te maken, maar ook dat sushi helemaal niet met stokjes gegeten dient te worden! En als de sushimeester zegt dat het gewoon met de handen moet, dan moet het wel waar zijn… Sinds die tijd eet ik dus met een goed gevoel sushi met mijn handen (wat niet wegneemt dat je ook dan nog kunt klungelen en er bijvoorbeeld een stuk sushi in de sojasaus kan vallen waardoor de hele tafel onder de spetters zit ?).

Hopelijk hebben jullie, net als ons, net zo genoten van dit interview. En wij hebben Angelique weer wat beter leren kennen. Ook zijn we weer wat meer te weten gekomen over het eten van Sushi. Al blijft het jammer dat Angelique hier geen foto’s van heeft. 😀 We willen Angelique bedanken voor haar openhartigheid en het beantwoorden van onze vragen.