Esther stuurde ons een berichtje of wij interesse hadden om haar boek ‘In opname’ te lezen en te recenseren. Na de korte inhoud gelezen te hebben, was ik meteen nieuwsgierig en heb ik volmondig ja gezegd. Enkele dagen later viel het boek dan ook in onze brievenbus. Hier willen we Esther uiteraard hartelijk voor bedanken.

Informatie die te lezen is op de achterflap van dit boek: ‘Mevrouw Eland!’ klinkt het bij de deur. Ferme stappen komen mijn richting op. Ik duik wat ineen. De professor stapt resoluut op mij af. ‘Wij doen er alles aan om u wat beter te krijgen, wat al met al een flinke puzzel is. De medicatie die u slikt wordt levensgevaarlijk, als u nog meer in gewicht zakt. Ons doel is niet om u hiermee kapot te maken.’ Zijn blik staat streng. ‘Ik geef u een ultimatum.’

‘Het gewicht dat u vandaag heeft is de bodem. Is er volgende week gewicht af, dan zien wij ons als artsen genoodzaakt rigoureus actie te ondernemen. Dit zal in de vorm zijn van dwangvoeding. Neem dit dus heel serieus en laat het alsjeblieft niet zo ver komen.’ Hij loopt weg en laat mij huilend achter. Het ‘niet-zo-ver-laten-komen’ betekent aankomen en dit kan alleen als ik mijn drang tot controle loslaat.

Maar niemand vertelt mij hoe ik dit moet doen!

De cover

Op de cover ligt een jonge vrouw in een bed met een kussen over het gezicht. De zin ‘Een aangrijpend verhaal over hoe wanhoop en onmacht zich uiten wanneer je plots niet meer op je lichaam kunt vertrouwen.’ maakt mij nieuwsgierig. De combinatie van de foto en de tekst op de cover zou, in de boekhandel, zeker ervoor zorgen dat ik het boek opgepakt zou hebben.

De auteur

Wanneer Esther, een hardwerkende cameravrouw en moeder van vier zonen, ineens geconfronteerd wordt met een spierziekte en daaropvolgend maandenlang in het ziekenhuis wordt opgenomen, staat het zo in contrast met haar strak georganiseerde leventje, dat dit resulteert in het ontwikkelen van een levensbedreigende vorm van anorexia nervosa.

Deze twee diagnoses zetten haar leven op zijn kop. Een lange weg volgt.

Mijn mening

Ik lees altijd graag waargebeurde verhalen, dus toen Esther ons benaderde of wij interesse hadden in haar boek over haar strijd tegen haar spierziekte in combinatie met Anorexia was ik meteen nieuwsgierig. Helaas moest het boek nog even wachten, aangezien andere boeken voor waren, maar eindelijk was het boek aan de beurt. Wat meteen opvalt als je begint te lezen is de open schrijfstijl van Esther. Ze schrijft in korte hoofdstukken over haar leven en schuwt daar geen onderwerp. Daar houd ik van.

Het boek begint met een stuk tekst uit het liedje ‘Wees maar niet bang’ van Guus Meeuwis. Ik denk dat deze tekst precies dit boek beschrijft. Het is in het begin angst, maar op een bepaald moment durft Esther zich toch over te geven, waardoor ze een succesvolle behandeling aan kan gaan. Na het stuk songtekst heeft Esther een voorwoord geschreven waarin ze vertelt hoe haar leven uitzag voordat ze ziek werd en hoe ze ondanks de goede zorgen tijdens haar opnames toch verder kon afglijden in haar Anorexia. Hierin merk je al hoeveel respect Esther heeft voor haar begeleiders, hulpverleners en medepatiënten. Dit valt mij ook gedurende het hele verhaal op dat zij steeds met heel veel respect over iedereen schrijft, ondanks dat er soms beslissingen genomen worden tegen haar gevoel in.

Zoals gezegd zijn het steeds korte hoofdstukken, hierdoor had ik steeds de neiging om nog verder te lezen en werd het boek nog lastiger aan de kant te leggen. Het verhaal is ontzettend boeiend en ik wilde Esther soms echt even door elkaar schudden dat ze echt aan haar eigen gezondheid moest denken, maar het blijkt dan ook dat ze dat wel wil, maar dat de anorexia de overmacht heeft en ze hier, hoe graag ze ook wilt, geen weerstand aan kan bieden. Ook heb ik ontzettend veel respect voor de man van Esther, ondanks alle tegenslagen blijft hij Esther trouw en blijft hij haar steunen. Ik denk dat anorexia niet alleen een ziekte is voor de persoon die het heeft, maar ook voor de omgeving. Dit laat Esther ook in het boek zien, want haar man moet soms beslissingen nemen die beslist tegen zijn eigen gevoel in gaan, maar echt in het belang zijn van de gezondheid van Esther, zoals het verplicht laten opnemen en het geven van dwangvoeding. Ik kan me voorstellen dat niet alleen Esther een heel gevecht gehad heeft, maar ook haar man en zonen. Dit zal ook voor hun heel moeilijk zijn geweest om Esther van een sterke actieve vrouw eerst ziek te zien worden door de Myasthenia gravis, en vervolgens daar bovenop nog eens door de anorexia.

Echter je ziet een duidelijke ommekeer als Esther zelf een kliniek uit zoekt, als laatste strohalm. Deze kliniek heeft ze zelf een goed gevoel bij en op dat moment verliest de Anorexia ook aan kracht en krijgt ze weer grip op haar eten, waardoor ze een gezonder gewicht krijgt.

Ik denk dat dit een boek is voor iedereen die zoals mij interesse in dit onderwerp heeft, maar zeer zeker zou dit verplichte kost moeten zijn voor mensen die op anorexia afdelingen werken en dagelijks met mensen werken die anorexia hebben en door het lezen van dit boek een betere kijk op anorexia en de wijze waarop anorexia werkt in het hoofd van de patiënt.

Ik lees Nederlands Challenge

Dit is het zesde boek van dit jaar wat ik lees voor de ‘Ik lees Nederlands Challenge 2023’. Ik wil dit jaar minimaal 50 boeken gaan lezen die oorspronkelijk in de Nederlandse taal geschreven zijn. Wil je ook meedoen aan deze challenge? Lees er dan hier alles over.

Gegevens van dit boek:
Titel: In opname
Auteur: Esther Eland
Uitgever: De boekenbron
Aantal pagina’s paperback: 240
ISBN paperback: 9789082784251
Prijs paperback: € 19,95

Dit boek is o.a. verkrijgbaar bij de lokale boekhandel en Bol.com.