Wij werden benaderd met de vraag of wij het leuk vonden om een aantal blogberichten te wijden aan ‘Aangespoelde verhalen‘, de tweede waddenbundel met korte verhalen van vijftien verschillende auteurs. Natuurlijk doen wij graag mee aan zo’n leuke initiatieven. Daarom kunnen jullie vandaag de column ‘Van kort verhaal naar Amelandbundel’, geschreven door Titia Schut, lezen, hier op onze website.

Wie is Titia Schut?

Titia Schut schreef in haar puberteit gedichten en korte verhalen, maar door werk en de komst van haar twee kinderen schreef ze jarenlang niets meer. Eind 2012 verloor ze haar baan en kreeg ze weer de ruimte om met schrijven bezig te zijn. Al jaren verschijnt er maandelijks een column van haar in de regionale krant Zicht Op Amersfoort. Ze heeft een blog en ze is al een tijdje bezig met het schrijven van een thriller.

Het verhaal van Titia Schut in Aangespoelde verhalen heet Grote zus.

Waar gaat Grote zus over?

Eva kwam als kind jarenlang op Ameland totdat er twintig jaar geleden iets met haar zus gebeurde. Sinds die tijd heeft ze voor anderen gezorgd, maar nu wordt het tijd dat zij op de eerste plaats komt. Ze gaat terug om te onderzoeken wat er destijds is gebeurd. Helpt kunstschilder Simon haar op dit kruispunt in haar leven?

Haar column

Een van mijn hobby’s is schrijven. Als puber schreef ik schriften vol korte verhaaltjes en gedichten. Maar ik ging werken en er kwamen kinderen, waardoor het creatieve schrijven ophield. Ik had het druk en kwam niet verder dan boodschappenlijstjes. Het was eind 2012 toen ik mijn baan verloor (gelukkig heb ik ander werk gevonden) en toen kreeg ik letterlijk de ruimte om weer te gaan schrijven. Ik begon stukjes te typen op mijn blog en kon lekker vrij schrijven. In het najaar van 2013 zag ik een oproep in een regionale krant voor een columniste. Ik trok de stoute schoenen aan en reageerde daarop. En wat bleek: ik mocht maandelijks een column gaan schrijven. Dat doe ik nu inmiddels vijf en een half jaar en ik doe dat met veel plezier.

Toen zag ik een bericht van Marelle Boersma dat er weer geschreven kon worden op een waddeneiland en dat alle verhalen gegarandeerd gepubliceerd zouden worden in een verhalenbundel. Het onderwerp of soort verhaal was vrij, maar het moest zich wel afspelen op een waddeneiland. Er was in totaal plek voor vijftien schrijvers.

Ik was meteen enthousiast, want ik wilde graag een kort verhaal schrijven dat gepubliceerd zou worden. Dus ging ik afgelopen juni naar Ameland om daar te werken aan een kort verhaal. Het was een hele reis per bus, trein en boot, maar toen ik voet op Ameland zette was het die hele reis zeker waard. Je laat het vasteland letterlijk achter je als je met de boot wegvaart en je komt echt los van je normale leven. De B&B waar we verbleven lag in een rustige groene omgeving en de maaltijden die we kregen voorgeschoteld waren heerlijk. En hoewel wij (de schrijvers) elkaar niet kenden was er meteen een klik, want iedereen wilde schrijven. Marelle gaf ons schrijfworkshops en ze gaf iedereen deskundig advies over de ideeën voor het verhaal. Antoinette Kalkman van de Thriller Academie gaf ons uitleg over marketing. Tussendoor schreven we aan ons verhaal en bespraken we die in groepjes. Dat is het leuke van zo’n groep schrijvers bij elkaar, dat je elkaar kunt helpen.

We hadden ook allemaal een fiets ter beschikking en halverwege de schrijfweek gingen we op research. We zochten op het eiland naar inspirerende plekken en leuke locaties die we zouden kunnen gebruiken in onze verhalen. Je kunt een locatie namelijk beter beschrijven als je het hebt gezien, gehoord en geroken. Tijdens het fietsen lette ik op alles wat ik onderweg zag en ik had daarbij steeds mijn hoofdpersoon Eva in mijn achterhoofd. Ik keek als het ware door haar ogen naar de omgeving. Mijn hoofd draaide alle kanten op, want huizen, winkels, mensen, alles kon als inspiratie dienen. Om de paar honderd meter stopte ik weer om een foto te maken van iets dat mijn aandacht trok. Handig om ze later thuis nog eens te kunnen bekijken en te beschrijven.

Eerst fietste ik door de dorpjes, maar het grasland daar leek teveel op Drenthe waar ik ben opgegroeid en daar wilde ik mijn verhaal niet laten plaatsvinden. Ik besloot dat ik liever naar zee wilde en daarom keerde ik om. Heerlijk die wind, de golven en de duinen. Ik ging vlakbij de zee linksaf het schelpenpaadje op dat door de duinen loopt met aan mijn rechterhand de zee. Een paar honderd meter verderop ontdekte ik een prachtig duinpad. Op het naambordje stond: Graauwe duunpad en het pad loopt tussen twee duinen door naar zee. Die plek voelde meteen als een grote ontdekking en ik wist meteen zeker dat deze plek (ik noem het ‘mijn’ duin) belangrijk zou worden in mijn verhaal. Net als mijn hoofdpersoon Eva liep ik tegen het duin op. Ik wilde haar laten rennen, maar daar is het te steil en te mul voor. Ik liep zwoegend en hijgend met kramp in mijn kuiten het duinpad omhoog. Tegenover het duin was een ander zandpad dat naar een woonwijkje liep. Daar plaatste ik het verborgen huis van Simon dat ik eigenlijk ergens anders had gezien. Ik zag ook nog een pittoreske cadeauwinkel en zelfs de eigenaresse van de B&B is gebaseerd op een kleurrijk persoon die ik op het eiland tegenkwam. Het zijn losse details die ik combineer tot een eigen werkelijkheid.

Het was een heerlijke week en ik heb ontzettend genoten van de workshops, het brainstormen met de andere schrijvers en op research gaan. Soms was iedereen aan het kletsen en lachen, maar soms was het doodstil in de accommodatie omdat iedereen aan het schrijven was. Wat ik heb ontdekt in deze week is dit: het is een leuk proces dat schrijven en publiceren. We hebben inmiddels de bundel in handen en dat is heel gaaf. Ik ga zeker nog meer verhalen schrijven.

Titia Schut

Leesfragment

Spreekt het verhaal van Titia je aan en ben je benieuwd naar de bundel ‘Aangespoelde verhalen’. Lees dan zeker het leesfragment op bol.com.

Wil je deze verhalenbundel graag lezen? Deze is onder andere verkrijgbaar bij bol.com.