Ik lees regelmatig waargebeurde verhalen en dan vind ik boeken over IS op de een of andere manier vaak toch erg interessant. Wat beweegt mensen om naar Syrië te vertrekken en om daar een leven te leiden als IS’er? Dus ik was erg benieuwd naar het boek “Met mijn zoon in het hart van IS” geschreven door Laura Passoni. Dus ik was erg blij dat Eik uitgeverij mij hier een recensie exemplaar van gegeven heeft. Ik wil Eik uitgeverij hier dan ook hartelijk voor bedanken.

Informatie die te lezen is op de achterflap van dit boek: Wie Laura ziet, met haar vage glimlach, haar lange haren en haar serene blik kan zich amper voorstellen dat ze negen maanden onder IS-bewind heeft geleefd. Enkele jaren geleden dacht ze nog dat Syrië en de islam zoals die door IS wordt gepredikt, de oplossing waren voor haar gevoel van onbehagen en dat de nikab de enige gepaste kleding was voor een vrouw.
De familie van Laura heeft Italiaanse roots.De jonge vrouw groeide op in een katholiek gezin, maar bekeerde zich tot de islam toen ze 16 jaar was. Als haar vriend haar echter alleen achterlaat met haar zoontje raakt Laura in een depressie en radicaliseert ze.
In juni 2014 beslist ze om met haar vierjarige zoon naar Syrië te gaan, samen met haar nieuwe echtgenoot die ze enkele weken eerder via het internet had leren kennen. Meteen na hun aankomst wordt het gezin overgedragen aan de terroristische groep IS.
Haar man wordt meteen naar een trainingskamp gestuurd, terwijl Laura wordt opgesloten in een madafa, een vrouwenhuis. De strikte religieuze regels en de wreedheid van IS openen haar beetje bij beetje de ogen.
Door haar moedergevoel en het feit dat ze zich steeds meer van de realiteit bewust wordt, denkt ze nog maar aan één ding, namelijk terugkeren naar België, naar haar familie. Maar uit het kalifaat ontsnappen is nagenoeg onmogelijk. Er verstrijken verschillende maanden voordat het haar uiteindelijk lukt om uit de hel te ontsnappen.
In dit boek beschrijft ze het dagelijkse leven onder de zwarte vlag van de jihadisten, zoals geen enkele andere teruggekeerde vrouw dat tot nu toe heeft gedurfd.
Vandaag is ze in staat om op een heldere manier te verwoorden wat haar drijfveren waren om naar Syrië te vertrekken en over haar ervaringen te vertellen.
Omdat ze zich ten volle bewust is van haar verantwoordelijkheid en het geluk dat ze heeft gehad, getuigt ze nu in scholen om jonge meisjes te waarschuwen voor wat hen in Syrië werkelijk te wachten staat.
In een periode waarin iedereen het heeft over de strijd tegen gewelddadige radicalisering en over deradicalisering, laat haar getuigenis niemand onberoerd. Read more