Informatie die te lezen is op de achterflap: Op een koude dag in februari brengt een ambulance met gillende sirenes de 10-jarige Daan en zijn moeder naar een andere wereld. De wereld van kinderkanker. De volgende dag vertelt de kinderarts in het Wilhelmina Kinderziekenhuis dat hun bijzondere zoon met Downsyndroom leukemie heeft . “Mam, wanneer ben ik nou weer dat jongetje?”, Daan wijst naar de foto en maakt met zijn hand bewegingen boven zijn hoofd, de plek waar vroeger zijn haar zat. Daan klaagt nooit dat hij ziek is. Maar aan alles merk ik dat hij verlangt naar dat jongetje van vorig jaar. Dat jongetje met mooie blonde haren. Elke dag kijkt hij wel een paar keer in de spiegel. Bij het zien van zijn kale koppie, denkt hij dat hij een ander jongetje geworden is. Daan is niet alleen ziek, hij is ook zijn eigen ik kwijt. Hoe vertel ik mijn zoon dat hij geen ander jongetje geworden is …? In Huil maar niet, mama … Alleen mijn bloed is ziek vertelt Bertine van de Poll over de drie jaar durende strijd tegen kinderkanker. De strijd van haar zoon Daan, maar ook de strijd van Bertine, vader Erik, zusje Isa en broertje Thijn. Een boek voor lotgenoten, maar ook voor iedereen die wil leren dat ‘gewoon’, eigenlijk heel bijzonder is.
Ik kwam dit boek toevallig tegen in de bieb, waar ik éénmaal per week vrijwilligerswerk doe. En wat is dan fijner om ook een blik te werpen op de tafel met nieuwe boeken. De titel spreekt me meteen aan, en daardoor pak ik het boek op. Als ik de tekst op de achterflap lees weet ik zeker dat ik het boek wil lezen. Waargebeurde verhalen lees ik altijd graag. Zomaar een inkijkje te mogen nemen in iemand anders leven vind ik altijd heel bijzonder. Als ik dan dit verhaal lees, dan ben ik heel dankbaar voor het leven wat ik heb, ondanks dat ik ook met mijn gezondheid sukkel. Ik stond in dit boek heel erg versteld van het doorzettingsvermogen van Daan. Hoe hij toch iedere keer weer alle onderzoeken ondergaat ondanks dat hij het niet wilt en hij heel vaak ziek wordt na de chemokuren. Ook de rest van het gezin gaat heel goed om met de ziekte van Daan. Wat me wel opviel was dat de echte wanhoop, waarvan ik denk dat ze die toch regelmatig gevoeld hebben, komt maar heel kort aan bod en wordt vrij snel weer over heen gestapt. Dit lijkt me toch vrij moeilijk. Wellicht wilde Bertine het verhaal wat luchtiger houden. Het boek is eigenlijk het weblog wat Bertine bijhield in de 3 jaar dat Daan Chemo kreeg. De korte stukken waren prettig lezen.
Het verhaal vond ik erg mooi om te lezen en liet me beseffen dat we stil moeten staan bij de dag en genieten moeten van de kleine dingen. Hierdoor word je nog eens extra bewust dat je in je handen mag klappen, iedere dag dat je redelijk gezond op mag staan.
De site van Bertine is nog steeds online en ik wilde even kijken hoe het nu met Daan gaat. Echter las ik dat Daan helaas op 20 juli 2016 gestorven is. Hier schrok ik toch wel erg van. In Mei was de Leukemie weer terug gekomen bij Daan. Ik wil Bertine, Erik, Isa en Thijn en familie heel veel sterkte wensen.
Gegevens van dit boek:
Titel:Huil maar niet, mama… Alleen mijn bloed is ziek
Auteur: Bertine van de Poll
Uitgeverij: Vior Webmedia
Aantal pagina’s Paperback: 295 plus foto pagina’s
ISBN Paperback: 9789090294766
Prijs Paperback: € 17,95