Zoals sommigen weten hadden we een hond, Faya. Helaas begonnen een kleine maand geleden Faya met haar gezondheid te sukkelen. Ze trok wat met een pootje en lopen ging niet meer zoals normaal. Dus toch maar naar de dierenarts. We hadden hierbij de dierenarts genomen die hier het dichts in de buurt zat, dit was niet onze vaste dierenarts, maar dit was even het eenvoudigste en van een dierenarts verwacht je toch dat ze allemaal even goed zijn.

Dus bij de dierenarts aangekomen, de klachten aangegeven en de dierenarts inderdaad naar zijn pootje gekeken. Het pootje was wat stijf en gevoelig, dus we moesten wat voorzichtig zijn, weinig lopen en pijnstilling geven. Oké, wij gedaan en weer naar huis. 2 dagen erna mochten we ook niet aan zijn hoofd komen dus voor de zekerheid toch naar onze eigen dierenarts in Heerlen gegaan. De oren nagekeken en ze had dus ook een flinke oorontsteking. Dus oorzalf en een dagelijks gevecht om de oorzalf in te brengen. En ja het ging wat beter. Dus wij blij. Maar 1 of 2 dagen later was ook de pijnstilling voor de pootjes over en ging het dus opeens niet goed meer met Faya. 🙁

Dus maandag 19 September toch weer terug naar onze dierenarts. En haar echt compleet na laten kijken omdat we het niet vertrouwden. Vraagt de dierenarts bijt ze? Nee hoor, ze weet niet eens wat bijten is… Hap, probeert ze Bryan te bijten. Ons meisje had dus echt veel pijn. We hadden zoiets dit is niet goed. Dus de dierenarts vond het het beste om foto’s te maken. Dus een roesje en röntgen  van nek en rug, want de klachten wezen op een nekhernia. De foto’s waren gelukt. We mochten weer terug bij de dierenarts komen, en Faya kreeg ondertussen een spuitje zodat ze weer uit haar narcose zou komen. Op  de foto was niet duidelijk een nekhernia te zien. Wel wat vocht op de longen, maar verder zag het normaal uit op de foto. Dus een spuit voor de pijn en een verwijzing naar België.

Wat dan nu?
De dokter vond het het beste als we met Faya naar dokter Smits in Maasmechelen zou gaan. Hij is gespecialiseerd in Rug en nekletsel. Dus een afspraak gemaakt en daar konden we het vrijdags terecht. Natuurlijk ook nog de pech dat vrijdags een gigantische file stond onderweg naar België. Blijkbaar was er een of andere slimmerik tegen de brug aangevaren, waardoor voor de grens met België, maar 1 baan beschikbaar was. Bijna een uur in de file. De arts maar gebeld dat we later kwamen, dat was geen probleem, er waren er al meer geweest die te laat waren.

Aangekomen bij de dierenarts, heeft hij Faya helemaal onderzocht en de wervels los gemasseerd. Zodat ze wat minder last zou hebben en het allemaal wat soepeler zou zijn. Hij wilde nog even zijn nek controleren, dus hij houdt haar eigenlijk onder haar kin vast en beweegt haar op en neer. En opeens hoorde je een soort getik. De arts begint moeilijk te kijken. En je merkt dat zelfs de arts zelfs ook wat geschrokken hier van is. We weten wat het probleem is van Faya. Ze heeft haar nekwervel los zitten. Geen wonder dat ze pijn heeft. De mogelijkheden bespreken… Operatie zou weinig nut hebben. Vastzetten via een operatie gaat niet lukken… Dus in eerste instantie pijnstilling en na 2 weken contact opnemen hoe het met Faya ging. Dus met tramal en meloxicam naar huis.

Tramal geven was nogal een probleem. Faya ging er gigantisch van schuimbekken en vond het echt vies. In het weekend ging het helaas hard achteruit met Faya. Als je haar naam zei draaide ze om. Bang dat iemand haar aan zou raken. Ik heb haar zondags met tranen in mijn ogen haar medicijnen zitten geven. Dit is ook geen oplossing. Ze is absoluut zichzelf niet meer. Durft niet te gaan liggen en bang dat iemand haar pijn doet. Op zondag ging ze plassen zodra ze wat gedronken had. Dus het ging alleen maar slechter. Ik wilde wel ’s maandags de arts in België nog bellen om te kijken wat onze opties nog waren.

Maandags meteen naar België gebeld. Kreeg de assistente aan de lijn. Mijn verhaal uitgelegd en ze moest even overleggen met de arts. Ze had de lijn niet weggeduwd, dus ik kon hun overleg mee horen. En ik hoorde dat de arts al bang was dat het slechter ging met Faya. En het enige wat we nog konden doen was een MRI, maar hierbij was het dan vooral voor bevestiging en niet omdat er dan nog iets te doen was. Dus eigenlijk…. is er niks meer te doen voor Faya. Meer pijn laten lijden willen we haar niet aan doen. Dus kwam de moeilijke beslissing om een telefoontje te plegen naar onze eigen dierenarts, om een afspraak te maken om Faya uit haar lijden te verlossen. Helaas hebben we op maandag 26 September afscheid moeten nemen van Faya. Dit is altijd het nadeel van huisdieren. Op een bepaald moment moet je afscheid nemen van je huisdier… En op zo’n moment moet je in het belang van je diertje denken en niet in je eigen belang. Want… Natuurlijk doet het heel veel pijn als je afscheid moet nemen. Vooral omdat Faya pas 5 jaar jong was….. Maar haar laten  lopen met pijn zou haar en ons nog veel meer pijn doen..

Natuurlijk wil ik mijn ouders en schoonmoeder bedanken voor het spelen van taxi voor de ritjes naar de dierenarts aangezien wij zelf geen auto hebben.

En ik wil bij deze ook Dierenarts Smits uit Maasmechelen en onze eigen dierenarts Dierenartsen Centrum Heerlen bedanken voor de goede zorgen voor Faya en de rust en tijd die we kregen bij het laten inslapen van Faya.