Ieder jaar zijn er wel dingen waar je met veel plezier aan terug denkt, maar ook dingen die je heel snel weer wilt vergeten. Esther van Mama is thuis liet me kennis maken met de “Mijn jaar in vogelvlucht”-tag. Deze vond ik zo geweldig dat ik aan gaf dat ik hier graag in getagd wilde worden. Hierdoor kunnen jullie lezen hoe ik op 2017 terug kijk.

Esther schrijft op Mama is thuis natuurlijk over het moeder zijn. Maar ook vind je er lifestyle tips, leuke winacties, gezonde recepten en leuke tips waar je naar toe kunt gaan. De blogs die ze schrijft, schrijft ze met passie. Dat haal je uit de manier waarop ze geschreven zijn. Ook al heb ik zelf geen kinderen, en heb ik ook helemaal niks met kinderen en ook geen kinderwens. Ook ik vind de blogs van Esther op een leuke spontane manier geschreven, zelfs al ben ik niet eens de doelgroep voor een deel van de blogs. 😉

Mijn jaar in vogelvlucht

Ik kijk met een trots gevoel terug op:

Op mijn doorzettingsvermogen. Ik heb er toch een groot deel van het jaar het beste van gemaakt, samen met Bryan. Door mijn slapeloosheid heb ik zeker ook hele slechte momenten gehad dit jaar, maar ik heb er toch het beste van proberen te maken. In de medische molen word je al snel afgeschreven met slapeloosheid. Maar door zelf verder te zoeken en dingen uit te proberen, heb ik een tijdje geslapen, dankzij de Dodow.

Op het voor mezelf opkomen. Ik heb ook dit jaar toch weer geleerd om iets vaker voor mezelf te kiezen. En me hier dan niet schuldig over te voelen. Ik heb altijd moeite gehad om nee te zeggen tegen anderen, maar ondertussen toch wel meer geleerd om dit te doen, en ik voel me hier goed bij. Hierdoor zeg ik ja tegen mezelf. Van te voren zei ik vaak Ja tegen anderen en rende ik mezelf voorbij. En zei ik dus eigenlijk Nee tegen mezelf.

Ik denk met een lach terug aan:

Eigenlijk wel een hoop dingen. Ik denk aan de mooie momenten die we met Pebbles, Luna en Simba beleefd hebben. De gekke fratsen die onze beestenboel uitgespookt heeft. Soms dingen waar je in eerste instantie kwaad om kon worden, maar waar we achteraf nog steeds om lachen..

Ik denk ook met een grote glimlach terug op het moment dat we van de woningbouw bericht kregen, dat we op gesprek konden komen voor een woning waar we op gereageerd hadden. Deze woning is een levensloopbestendige woning en wordt momenteel nog gebouwd. In april/mei zou deze woning klaar moeten zijn. Levensloopbestendige woning wil zeggen dat je woonkamer, keuken, 1 slaapkamer en badkamer op de begane grond hebt. Op de 1e verdieping heb je ook nog 1 slaapkamer. En we krijgen daar een tuin. 🙂 Daar zal ook onze hond Pebbles erg blij mee zijn. We hebben nu een appartement met een balkonnetje wat we zelf altijd de “Luchtplaats” noemen. Omdat hij heel klein is. En heel erg afgesloten. Je hebt een hele hoge muur waar je bijna niet over heen kunt kijken en een dak boven het balkon. Dus echt zo’n opgesloten gevoel. Dan krijgen we het dadelijk toch echt wel beter. 🙂

Een aantal hoogtepunten van afgelopen jaar:

Voor mij zijn de hoogtepunten vaak juist de kleine dingen. Doordat Bryan en ik beiden niet gezond zijn, kunnen sommige dingen die voor anderen heel normaal zijn, voor ons echte hoogtepunten zijn. Zo vind ik het heerlijk als we een twee uur met de hond gaan wandelen. Dit lukt niet altijd en we moeten ons beiden dus ook redelijk goed voelen, wil dat lukken. Maar als dat lukt, dan geniet ik hier ook echt van, vooral van de natuur en hoe gelukkig Pebbles is als zij helemaal blij in het gras gaat liggen. Dit zijn voor mij echt hoogtepunten.

Daarnaast blijft het gewoon lekker thuis zijn met onze beestenboel een voortdurend hoogtepunt. Door de onvoorwaardelijke liefde die je van dieren krijgt, blijft gewoon super. En als 1 van de 3 eens een knuffel komt halen. Zomaar zonder aanleiding. Dat is gewoon iets waar ik heel erg van kan genieten.

De persoon die ik het meest dankbaar ben:

Dat is heel makkelijk te beantwoorden. Bryan. Ik denk dat je zelf ook wel eens een nacht slecht geslapen hebt, of gewoon te laat naar bed bent gegaan en te vroeg op moest… En dan voel je je brak… Kunt weinig hebben en bent prikkelbaar. Nah die dagen heb ik dus ook…. Doordat ik al heel lang heel slecht slaap, probeer ik me daar over heen te zetten, maar soms komt er zo’n duveltje uit een doosje en ben ik chagrijnig, prikkelbaar, kan ik weinig hebben enz…. En wie moet dat dan meemaken? Juist, diegene die het dichtstbij staat. Bryan dus… Hij heeft er dan zelfs nog begrip voor. En zegt dan vaak. “Ik zou veel eerder chagrijnig zijn” of iets in die trant….

Wat ik het liefst wil vergeten van afgelopen jaar:

Ik denk altijd dat dingen met reden gebeuren. Dus of ik dingen van het afgelopen jaar wil vergeten. Tja zeker zijn er periodes die minder zijn. De periode dat ik het niet meer zag zitten, door de moeheid, pijn en dat ik er echt door heen zat… Ja die wil ik het liefst vergeten. Maar ook door deze periode ben ik heen gekomen en dat zorgt er wel voor dat ik de persoon ben, die ik ben.

Soms zou ik mijn eigenwijsheid wel willen vergeten… 🙂 Dat ik toch dingen blijf doen, waarbij ik van te voren eigenlijk al weet dat ik mezelf tegen ga komen, maar dan toch gewoon door blijf gaan en dat resulteert dan natuurlijk in meer pijn, wat dan ook weer voor slechter slapen zorgt… en dan zijn we weer bij het begin…

Andere dingen van 2017 die me zijn bijgebleven:

Wat me vooral van dit jaar is bijgebleven zijn o.a. nieuwsfeiten. De verdwijning van Romy en Savannah en de moord op deze twee meisjes van 14 jaar jong. Die nog een heel leven voor zich hebben. En het meest vreemde vond ik misschien nog wel, dat het zo dicht bij elkaar in de buurt was, en dat beide moorden niks met elkaar te maken hadden. Twee verschillende daders. Ook nog heel jong en al tot zoiets gruwelijks in staat. Wat moet dit afschuwelijk zijn voor de nabestaanden van Romy en Savannah. Maar ik denk ook voor de directe familie van de daders.

De verdwijning van Anne Faber. Volop in het nieuws geweest dat deze jonge vrouw een fietstochtje door de regen maakt en niet meer thuiskomt. De verdachte, Michael P., 27 jaar, is een veroordeelde zedendeliquent, die werkte aan een terugkeer in de samenleving. Maar hij bleek nog helemaal niet klaar om terug te keren in de maatschappij. Ook bleek de kliniek waar Michael P. zat op sommige opzichten te falen. Dit zijn dingen waardoor Anne Faber 2018 niet meer meemaakt en haar toekomstdromen niet meer waar kan maken.

Ook is 2017 het jaar geweest dat agenten werden veroordeeld vanwege de nekklem die toegepast werd bij Mitch Henriquez. Ik ben van mening. Nu heb ik gelukkig niks te zeggen hier in het land… 🙂 Maar als Mitch Henriquez niet geroepen had, dat hij een wapen had, en zich vervolgens niet verzet had bij zijn arrestatie dan was een nekklem niet eens nodig geweest. Ik vind het erg dat een agent, die zijn beroep uit oefent en zelf regelmatig zijn leven riskeert voor ons burgers, nu waarschijnlijk twee keer nadenkt voordat hij iemand arresteert die zich verzet… Want als hij pech heeft en het gaat verkeerd. Of hij doet zelf per ongeluk iets fout… We zijn tenslotte allemaal mensen. Ze ook nog veroordeeld worden. Terwijl naar mijn mening eerst eens gekeken moet worden naar de situatie waarom de nekklem überhaupt is toegepast.

Voor 2018 hoop ik:

Ik hoop allereerst dat iedereen gelukkig is of wordt in 2018. Dat vervelende dingen achter kunnen blijven in 2017. Of anders snel een plekje kunnen krijgen zodat je er mee om kunt gaan. Voor mijzelf of beter gezegd ons… Hoop ik dat onze nieuwe woning, ons paleisje wordt en we daar heel gelukkig worden, samen met onze beestenboel. Qua gezondheid hoop ik dat het zowel voor Bryan als voor mij in ieder geval stabiel blijft, dat we niet nog meer pijn en klachten krijgen. Al zou het helemaal fijn zijn als we ons qua gezondheid een stuk beter zouden gaan voelen. Waardoor we makkelijker dingen zouden kunnen ondernemen en dingen zonder nadenken zouden kunnen doen.

Ik heb begin januari eindelijk een slaaponderzoek. Ik hoop dat hier iets uitkomt, zodat er iets aan het slecht slapen gedaan kan worden, zodat ik 2018 hopelijk iets meer slapend door kan brengen. 🙂

Wat betreft Koukleum.nl hoop ik dat ik verder kan gaan, op de manier zoals ik nu bezig ben. Boeken afwisselen met andere blogs. Ik vind deze afwisseling zelf erg leuk om te doen. Ik hoop dat jullie, mijn lezers dat natuurlijk ook waarderen. Ik ben behoorlijk gegroeid het afgelopen jaar. En meer groei, is natuurlijk altijd leuk, maar voor mij is de lol die ik in het bloggen heb en de contacten die ik met mijn lezers heb, belangrijker dan dat ik heel erg groot wordt als blog.

Zonder jullie lezers had ik Koukleum natuurlijk nooit zo kunnen maken als Koukleum nu is. Ik hoop jullie in 2018 dan ook weer terug te zien.

Ik wens jullie een gezellige en goede jaarwisseling en hoop jullie in 2018 natuurlijk weer terug te zien. 🙂

Ik geef het stokje nu door aan mijn wederhelft Bryan. Zodat jullie ook zijn jaar in Vogelvlucht kunnen lezen.